Powodzie Żółtej Rzeki
Żółta Rzeka (Huang Ho) nazywana także Smutkiem Chin kilkakrotnie na przestrzeni wieków była przyczyną groźnych kataklizmów powodziowych z uwagi na płaskie ukształtowanie olbrzymich terenów równinnych przez które przepływa. Przez lata chińscy rolnicy wybudowali wzdłuż rzeki liczne tamy, kanały i zbiorniki, które służyły do nawadniania pól ryżowych. W 1887 roku na skutek podniesienia poziomu morza oraz długotrwałego silnego deszczu, rzeka wylała niszcząc olbrzymie połacie terenu o powierzchni ponad 80 tys. km2 i zabijając według szacunków pomiędzy 900 tys. do 2 milionów ludzi. Na skutek powodzi drugie 2 mln zostało bez dachu nad głową.
Pandemia i klęska głodu zwiększyły liczbę ofiar śmiertelnych. Czyni to powódź z 1887 roku drugą pod względem liczby ofiar klęską żywiołową, jaką kiedykolwiek odnotowano. Żywioł rzeki Huang Ho dał bowiem o sobie znać 44 lata później, powodując jeszcze większy ogrom zniszczeń.
W latach 1928-1930 centralne Chiny nękała długa susza, zakończona anomaliami pogodowymi jakie wystąpiły zimą 1930 roku. Po silnych śnieżycach nastąpiła wiosenna odwilż, która spotęgowana przez fale ulewnego deszczu podniosła poziom rzeki. Ulewy dały o sobie znać ponownie w lipcu i sierpniu 1931 roku. Region został zaatakowany przez siedem cyklonów.
Powódź z 1931 roku nazywana 'Chińską Powodzią’ to seria powodzi, jakie nastąpiły w okresie od lipca do listopada. Jest powszechnie uważana za najbardziej śmiercionośną klęskę żywiołową, jaka nawiedziła Chiny, plasując ją na 1 miejscu wśród najgorszych kataklizmów wszech czasów.
Liczbę osób zabitych na skutek powodzi szacuje się na 1 do 2 milionów, z czego niemal milion zmarło bezpośrednio w wyniku utonięcia. Niektóre szacunki wskazują nawet, że liczba ofiar śmiertelnych mogła wynieść do 3,7 miliona osób.
Około 87 tys. km2 terenu zostało całkowicie zalane, a dodatkowe 21 tys. km2 więcej zostało zalane częściowo. Powódź spowodowała, że 80 milionów ludzi pozostało bez dachu nad głową.
