Jad starszy od węży

Dr. Fry znalazł wspólnego przodka węży i ich bliskich krewnych, który żył 200 milionów lat temu i już wtedy posiadał wymyślny arsenał złożony z co najmniej 9 rodzajów toksyn. Okazało się także, że heloderma (gatunek jadowitej jaszczurki) nie wykształciła swojego jadu niezależnie od węży, jak wcześniej sądzono. Wspólny przodek posiadał ten same rodzaje toksyn, co helodermy i węże. Z biegiem czasu te linie ewolucyjne wytworzyły rożne rodzaje jadu.

Wyniki badań wskazują na to, że kiedy węże pojawiły się się na ziemi około 100 milionów lat temu, ich geny odpowiedzialne za rozwój jadu były aktywne już od 100 milionów lat. Dr. Vidal i Dr. Hedges z Uniwersytetu Stanowego w Pensylwanii porównali 9 genów u 19 gatunków jaszczurek i węży. Węże, jak wykazały wyniki badań, są blisko spokrewnione z grupami jaszczurek, do których należą legwany, warany z komodo, agamy brodate i helodermy. Tylko pomiędzy przedstawicielami tych grup badacze wykryli potencjalną zdolność wytwarzania jadu. Jaszczurki o dalszym stopniu pokrewieństwa z wcześniej prezentowanymi grupami, takie jak gekony i scynki nie posiadają genów pozwalających na rozwój zdolności wytwarzania jadu.

Geny odpowiedzialne za produkcję jadu znaleziono także u zupełnie niegroźnych węży. Świadczy to o tym, że mimo iż obecnie nie są one jadowite, to jednak pochodzą od jednego jadowitego przodka. Okazało się także, że jadowitych jaszczurek jest więcej niż dotychczas sądzono, chociaż ich jad nie wywołuje poważnych skutków u ludzi. Jednak powikłania po ugryzieniu niektórych waranów są następstwem działania jadu,a nie bakterii obecnych w pyskach tych jaszczurek, jak sadzono do tej pory.