promieniowanie niejonizujące

Promieniowanie niejonizujące —

fale elektromagnetyczne niewywołujące jonizacji cząstek podczas oddziaływania z ośrodkiem materialnym. Mogą wywoływać we wszystkich ciałach materialnych, a więc i w organizmach ludzkich, prądy elektryczne dodatkowe w stosunku do prądów, występujących w sposób naturalny w ciele człowieka. Głębokość wnikania fal elektromagnetycznych zależy od właściwości elektrycznych i magnetycznych danego ośrodka i ma bezpośredni wpływ na rodzaj skutków, jakie w nim wywołują. Mogą one być szczególnie niebezpieczne dla organizmów żywych. Głębokość wnikania fal w różnych tkankach organizmu człowieka zależy od częstotliwości. Najgłębiej fale wnikają w tkankę tłuszczową i soczewkę oczną. W zależności od zakresu częstotliwości fal występuje następujące zróżnicowanie oddziaływanie pól elektromagnetycznych z żywymi tkankami: do 30 MHz fala nie wnika w głąb ciała i dominuje absorpcja powierzchniowa, od 30 do 600 MHz dominuje absorpcja rezonansowa (30-300 MHz dla całego ciała, 300-600 MHz dla poszczególnych części ciała), od 600 do 3000 MHz dominuje absorpcja promieniowania przez cały organizm, w którym indukują się prądy elektryczne, powodujące nagrzanie tkanek organizmu, tzw. efekt termiczny, przy stosowaniu strumieni energii przekraczających 50-100 W/m². W przypadku niższych wartości strumienia energii występuje zakłócenie pracy układu nerwowego i układu krążenia, tzw. efekt nietermiczny, powyżej 3000 MHz występuje jedynie absorpcja powierzchniowa do głębokości kilku milimetrów. Energia promieniowania powoduje wydzielenie się mocy elektrycznej w tkance i zamiany jej w ciepło. Przy dostatecznie dużej wartości strumienia energii może wystąpić powierzchniowe oparzenie skóry. Fale elektromagnetyczne niejonizujące oddziaływają na tkankę jedynie makroskopowo. Tego typu fale nie oddziaływają z oddzielnymi molekułami, a tylko z ciągłą substancją o określonych własnościach elektrycznych i magnetycznych.