Krwawodziób (Tringa totanus)

Zawdzięcza swoją nazwę barwie dzioba, chociaż jego nogi są intensywniej czerwone. Często możemy go zaobserwować siedzącego w punkcie obserwacyjnym, którym może być kamień, czubek palika itp. Charakterystyczną cechą rozpoznawczą dla tego brodźca może  być również to, że po wylądowaniu jeszcze przez chwilę trzyma skrzydła uniesione do góry.

Wygląd

Upierzenie krwawodzioba jest szarobrązowe z ciemnymi plamkami na całym ciele. Grzbiet i kuper są białe, ogon w czarno-białe prążki, na skrzydłach białe lusterko widoczne szczególnie w locie. Dziób czerwony u nasady, ciemny na końcu, nogi czerwone. Dymorfizm płciowy nie występuje. W szacie spoczynkowej plamki zanikają. Młode są podobne do dorosłych, ale nogi mają żółtawe.

Biotop

Brodziec ten zamieszkuje bagna, wilgotne łąki, brzegi rzek, jezior i stawów.

Występowanie

Występuje w większej części Europy i umiarkowanej strefie Azji. Populacje zachodnie i południowe są osiadłe, pozostałe zimują w zachodniej i południowej Europie, Afryce bez części centralnej, zachodniej i południowej Azji. W Polsce brodziec krwawodzioby gniazduje na całym niżu, choć zwykle bardzo nielicznie.

Lęgi

Krwawodziób gnieździ się pojedynczo lub w niewielkich koloniach. Gniazdo umieszcza na ziemi, w suchym miejscu, pod osłoną roślinności. Jest ono zbudowane z suchych traw ułożonych okrężnie. W zniesieniu są zwykle 4 żółtawe jaja w brązowe plamy. Oboje rodzice wysiadują przez 22-25 dni. Pisklęta po 4 tygodniach umieją już latać. W roku ma miejsce 1 lęg (w okresie kwiecień-maj).

Pokarm

Pożywienie tego brodźca stanowią owady, skorupiaki i inne bezkręgowce.