Sieweczka rzeczna (Charadrius dubius)

Jest przykładem gatunku, który dostosował się do zmian zachodzących w środowisku. W związku z tym jego liczebność zwiększyła się na początku naszego wieku.

Wygląd

Grzbiet jest szarobrązowy, spód ciała biały. Na szyi widać białą obrożę, pod nią czarną, lekko rozszerzającą się w kierunku piersi. Biała brew nad okiem przechodzi przez czoło na drugą stronę głowy. Pod nią znajduje się czarna maska z białą plamką nad czołem. Oczy są obwiedzione na żółto. W locie skrzydła jednolicie brązowe bez żadnych pasów. Nogi żółte, dziób czarny z żółtą plamką u nasady żuchwy. Osobniki młodociane nie mają w upierzeniu barw czarnych.

Biotop

Sieweczka rzeczna zamieszkuje tereny o ubogiej roślinności, na ogół w pobliżu wody, często są to plaże żwirowate lub piaszczyste, wyspy, łachy rzeczne. W wyniku przystosowania zaczęła się również gnieździć w opuszczonych żwirowniach, na terenach budowy, nasypach kolejowych, w starych wykopach, spuszczonych stawach.

Występowanie

Gatunek ten występuje w Europie, zachodniej, środkowej i południowej Azji oraz na północy Afryki. Jest wędrowny, tylko na południu areału osiadły. Zimuje w tropikalnej Afryce i nad Morzem Śródziemnym. W Polsce gnieździ się w całym kraju, na ogół bardzo nielicznie, jedynie w dolinach większych rzek bywa średnio liczna. Obecnie omija plaże nad otwartym morzem.

Lęgi

Jaja w liczbie 4 są składane w dołku wysłanym ściśle do siebie przylegającymi kamykami lub muszelkami i źdźbłami trawy. Są one piaskowego koloru, pokryte licznymi, ciemnymi plamkami. Doskonale zlewają się z podłożem, które je otacza. Wysiadują oboje rodzice przez 22-28 dni. Pisklęta są zagniazdownikami, zdolność lotu uzyskują po 3-4 tygodniach. W roku ma miejsce na ogół 1 lęg, niekiedy 2.

Pokarm

Sieweczka ta żywi się owadami i innymi drobnymi bezkręgowcami chwytanymi przy powierzchni ziemi. Żerując wypłasza swoje ofiary energicznym dreptaniem.