hipoteza układów klimaksowych

Hipoteza układów klimaksowych — koncepcja głosząca, że naturalna biocenoza jest przystosowana do całego systemu czynników abiotycznych (klimatu, gleby, pożarów, wiatru) i czynników biotycznych (innych gatunków). Istnieje kontinuum typów klimaksu zmieniających się wzdłuż gradientów środowiskowych. Klimaks jest postrzegany jako biocenoza w stanie równowagi, a tworzące ją populacje znajdują się w dynamicznej równowadze z gradientami środowiskowymi. Nie mówi się więc o klimaksie klimatycznym, ale o dominujących klimaksach, które są końcowym rezultatem oddziaływania klimatu, gleby, topografii i czynników biotycznych, a także takich jak: pożary, wiatr, zasolenie i innych, w tym zdarzenia losowe.

Indeks nazw

Szukaj lub wybierz według alfabetu