Upierzenie typowe dla wszystkich przedstawicieli tej rodziny. Gardło, pierś i brzuch śnieżnobiałe. Głowa, grzbiet i skrzydła czarne. Charakterystyczną cechą całego rodzaju pingwinów są barwne ozdoby na głowie – pas piór ponad okiem tworzący z obu stron głowy opadający na kark pióropusz. Pingwin złotoczuby ma pióropusz barwy żółtej. Żółty kontrastujący z czarnym upierzeniem głowy pas piór okala czoło i skronie. Tęczówki jasne, widoczne wyraźnie na tle ciemnych policzków. Dziób również jasny.
Wyspy oceaniczne wokół Antarktydy, m.in. Georgia Południowa, to miejsca lęgowe tego gatunku. Ptaki te migrują na północ po odchowaniu młodych pokonując kilkuset kilometrowe trasy w poszukiwaniu obfitujących w pokarm wód.
Środowisko życia
Skaliste wybrzeża niewielkich wysp oceanicznych. Strome skały stanowią bezpieczne schronienie w porze lęgowej. W wodach oceanu zamieszkują organizmy, którymi żywią się pingwiny złotoczube. Żyją w dużych stadach.
Lęgi
Pingwiny odbywają lęgi razem, tłocząc się na brzegu w tłumnych koloniach rozrodczych. Para pingwinów opiekuje się razem swoim potomstwem. Gniazdo znajduje się na ziemi. Zwykle na miejsce do gniazdowania pingwiny wybierają wysokie przybrzeżne skały, gdzie dostęp dla potencjalnych wrogów jest trudny. Para co roku odchowuje tylko jedno młode. Pisklę dobrze karmione szybko rośnie i pozbywa się dziecięcego puchu, aby wraz z resztą stada wyruszyć w morską wędrówkę.
Pokarm
Drobne bezkręgowce morskie - kryl. Uzupełnieniem diety mogą być łowione okazjonalnie większe bezkręgowce czy ryby. Te duże ptaki są w stanie wyżywić się drobnymi kilku- lub kilkunastu-milimetrowymi organizmami dzięki temu, że organizmy te występują w oceanach w ogromnych ilościach. Ci mali mieszkańcy oceanów dryfują w olbrzymich ławicach. Są podstawą diety nie tylko wielu dużych ptaków morskich, ale i o wiele większych zwierząt – wielorybów. Pingwiny poszukują swego pokarmu daleko od brzegu, w głębokich wodach.