Bernikla obrożna (Branta bernicla)

Tę niewielką, ciemno ubarwioną gęś możemy spotkać w Polsce bardzo rzadko i to tylko w czasie przelotów, które mają miejsce w okresach marzec-maj oraz wrzesień-październik.

Wygląd

Dymorfizm płciowy nie występuje. Osobniki dorosłe mają głowę, szyję, pierś, dziób i nogi czarne, po bokach szyi małe białe plamy tworzące półobrożę, białe podogonie, brzuch jasny (u odmiany Branta bernicla hrota) lub ciemnoszary (u Branta bernicla bernicla). Osobniki młodociane są jaśniejsze i nie mają białych plam na szyi.

Biotop

Bernikla obrożna gnieździ się w tundrze z dużymi zbiornikami wodnymi, w pobliżu morza. Po okresie lęgowym przebywa na wybrzeżach morskich, rzadziej na wodach śródlądowych. Można ją spotkać na plaży, a także na łąkach i pastwiskach.

Występowanie

Zasiedla tereny wokół wybrzeży Morza Arktycznego, w Europie, Azji i Ameryce Północnej. Jest gatunkiem wędrownym, zimuje na wybrzeżach Morza Północnego i zachodniego Bałtyku. W strefie naszego wybrzeża widuje się ją tylko skrajnie nielicznie i niezbyt regularnie. Sporadycznie zalatuje na południu kraju.

Lęgi

Bernikla obrożna gnieździ się w małych koloniach na niewielkich wyniosłościach terenu. Wyprowadza 1 lęg w roku. Gniazdo znajduje się w dołku i jest wyłożone suchymi źdźbłami trawy i puchem. Samica składa 3-6 szarawych jaj (ciemniejących w trakcie wysiadywania) i wysiaduje je przez 24-26 dni.

Pokarm

Pożywienie tej gęsi stanowią mchy, porosty, glony, trawa, a na zimowiskach głównie morska trawa.