Rybitwa rzeczna (Sterna hirundo)

Tokowanie tych rybitw składa się z wielu skomplikowanych rytuałów. Należy do nich między innymi wznoszenie się w powietrze i gwałtowne opadanie, wzajemne karmienie złowionymi rybami, gromadzenie symbolicznego materiału na gniazdo i rzucanie go za siebie oraz inne.
Wygląd
Jest to wysmukła rybitwa, o długim, głęboko rozwidlonym ogonie, z wierzchu jasnoszara, od spodu biała. Wierzch głowy pokrywa czarna czapeczka, nogi są czerwone. W szacie godowej dziób jest czerwony z czarnym końcem. W szacie spoczynkowej tylko u nasady czerwony, reszta czarna, a na czole widać białą plamę. Młode są podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej.
Biotop
Rybitwa rzeczna gniazduje na piaszczystych plażach i wyspach rzek, jezior i wybrzeży morskich oraz na wodach ze słabo zrośniętym kożuchem i miejscami po ściętej trzcinie.
Występowanie
Areał lęgowy obejmuje Europę, umiarkowaną strefę Azji, północną Afrykę i Amerykę Północną. Na południu areału występują populacje osiadłe, pozostałe wędrują na daleki zimowiska w Afryce, południowej Azji i Ameryce Południowej. W Polsce jest to nieliczny, lokalnie średnio liczny ptak lęgowy niżu. Najliczniej gniazduje na nieuregulowanych odcinkach wielkich rzek, zwłaszcza na Wiśle.
Lęgi
Rybitwa rzeczna gnieździ się w koloniach liczących do kilku tysięcy par, ale niekiedy pojedynczo. W ciągu roku ma miejsce tylko 1 lęg – w maju. Gniazdo budowane jest na piaszczystym podłożu – w dołku, lub przy wodzie – na słabo zrośniętej roślinności wynurzonej. W lęgu są 2-4 oliwkowe lub brunatne jaja w ciemne plamki. Wysiadują oboje rodzice przez ok. 3 tygodnie. Pisklęta osiągają zdolność lotu w wieku ok. 4 tygodni, ale jeszcze przez jakiś czas są dokarmiane przez rodziców.
Pokarm
Gatunek ten żywi się przeważnie drobnymi rybami żyjącymi blisko powierzchni wody, ale także owadami, skorupiakami i mięczakami.