Szarańcza wędrowna - opis, wygląd, występowanie
Ekologia.pl Wiedza Atlas zwierząt Stawonogi Owady Prostoskrzydłe Szarańczowate Locusta Szarańcza wędrowna
Indeks nazw
Szukaj lub wybierz według alfabetu
A B C D E F G H I J K L Ł M N O P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

Szarańcza wędrowna (Locusta migratoria)

Szarańcza wędrowna, Locusta migratoria, migratory locust
Spis treści

Pierwszych wzmianek o szarańczy szukać należy w biblijnym opisie plag egipskich. 2 tysiące lat temu taka chmura owadów była zwiastunem licznych strat. Dziś, niewiele się zmieniło.

Wygląd

Przypomina gigantycznego konika polnego; jest największym przedstawicielem rodziny Locustinae. Ciało jest bocznie spłaszczone, a odnóża przystosowane do trybu życia – tylne długie do skakania, a przednie silne do grzebania w podłożu.

Możemy wyróżnić dwie formy, znacznie się od siebie różniące. Nie są to jednak podgatunki(!). W zależności od zagęszczenia, mogą prowadzić stadny tryb życia, lub pozostać samotnikami. Forma stadna jest zdecydowanie mniejsza (samica 6 cm, samiec 4 – dla porównania samotnicy mierzą 8 cm), lecz ma dłuższe skrzydła. Różnią się także ubarwieniem. Owady dorosłe, przebywające w dużym zagęszczeniu są brązowawo-żółte, podczas gdy te unikające sąsiadów – brązowe z zielonymi akcentami. Stonowane barwy mają chronić przed potencjalnymi drapieżnikami; jaskrawe są więc jedynie tylne skrzydła.

Larwy również się od siebie różnią – stadne bardziej skłaniają się ku barwie żółtopomarańczowej z czarnymi plamami, samotnicy zieloni.

Występowanie

Tereny trawiaste oraz półpustynie Europy, Azji, Afryki i Australii. W Europie lubią tereny ciepłe, nieporośnięte gęstą roślinnością – kryteria te spełnia cały rejon śródziemnomorski. Północną granicą ich zasięgu są Węgry (są tam już bardzo rozproszone), jednakże od czasu do czasu pojawiają się i wyżej.

Początkowo, występuje jedynie kilka osobników na km2 . W sprzyjających warunkach szybko się namnażają; w ciągu miesiąca ich ilość potrafi wzrosnąć pięciokrotnie. Zagęszczenie wzrasta. Owady zaczynają przystępować z formy samotnej do przejściowej. Następna będzie stadna.

Trochę liczb:
wielkość jednej chmury to około 100 tys. osobników. Optycznie – kilka kilometrów chmary zasłaniającej niebo. Nalot trwa 6 godzin, dziennie potrafią pokonać odległość około 100km. To, co zostało z upraw – 0.
Sytuacja taka miała miejsce raz na kilka lat. Dziś, po zastosowaniu różnych metod zwalczania, ich ilość nie powoduje tyle szkód. Na wszelki wypadek, ich ilość jest stale pilnowana by nie dopuścić do formy stadnej.

Pokarm

Nie wybrzydzają, jedzą wszystko co zielone, na nieszczęście dla rolników. Jeden szarańczak dziennie zjada 2 g pokarmu (czyli równowartość swojej własnej masy). Łatwo więc obliczyć, że chmura takich owadów pochłania 100 tysięcy ton roślin dziennie, pozostawiając po sobie tylko zniszczenia.

W suchym, nieraz półpustynnym środowisku, często ciężko o wodę. Szarańcza wypracowała inny, oryginalny sposób jej pozyskiwania: zamiast przyjmować ją z zewnątrz, tworzą wewnątrz organizmu podczas spalania cukrów.

Rozród

Samica składa łącznie 100 jaj. Umieszcza je w ziemi za pomocą pokładełka. Wyklute larwy są miniaturką dorosłego owada, różni je jedynie barwa i brak skrzydeł (te pojawiają się dopiero po ostatnim linieniu). Prowadzą taki sam tryb życia jak ich rodzice.
Długość życia szarańczy (licząc od ostatniego linienia) wynosi 3 miesiące.

Hodowla

Często hodowane są jako karma dla innych zwierząt, ze względu na dużą ilość cennego białka. Ciężko jest jednak zapewnić im odpowiednie warunki – przestrzeń jest tu największym problemem, przy zbyt dużym zagęszczeniu mogą przejawiać zapędy kanibalistyczne. W terrarium należy umieścić grubą warstwę podłoża (lub pojemnik z nim). Wilgotność średnia, około 60-70%.

4.7/5 - (11 votes)
Default Banner Post Banner
Subscribe
Powiadom o
1 Komentarz
Inline Feedbacks
View all comments

fatalna strona