skala porostowa
Skala porostowa — skala służąca do oceny stężenia ditlenku siarki (SO2) w powietrzu na podstawie występowania różnych gatunków porostów. Wykorzystywane są jedynie gatunki rosnące na korze drzew (tzw. epifity), ponieważ wchłaniają one wodę bezpośrednio z opadów atmosferycznych. Ich wrażliwość na tlenki siarki i azotu wynika z budowy anatomicznej. Nie posiadają tkanki okrywającej i dlatego następuje bezpośrednie wnikanie gazów i pyłów do wnętrza plech.
W badaniach bioindykacyjnych wyróżnia się siedem stref:
– strefa 1 (skażenie powietrza przekracza 170 mg SO2 na m3 – brak porostów nadrzewnych);
– strefa 2 (170-100 mg SO2 na m3 – występują porosty skorupiaste i proszkowe, np. misecznica proszkowata, Liszajec);
– strefa 3 (100-70 mg SO2 na m3 – porosty listkowate, np. złotorost ścienny, złotorost postrzępiony);
– strefa 4 (70-50 mg SO2 na m3 – porosty listkowate z udziałem krzaczkowatych, np. płucnik modry, postułka pęcherzykowata);
– strefa 5 (50-40 mg SO2 na m3 – porosty listkowate z udziałem krzaczkowatych, np. obrostnica rzęsowata, mąklik otrębiasty);
– strefa 6 (40-30 mg SO2 na m3 – występowanie wrażliwych gatunków skorupiastych, listkowatych i krzaczkowatych na pniach i gałęziach, np. brodaczka kępkowa, włostka brązowa);
– strefa 7 (poniżej 30 mg SO2 na m3 – bogata flora porostów krzaczkowatych na pniach i gałęziach drzew, np. brodaczka kędzierzawa, granicznik płucny).
Porosty nie są wrażliwe jednak na zanieczyszczenia powietrza toksycznymi metalami ciężkimi, m.in. kadmu i ołowiu.
