Definicja pojęcia:

torf

Torf —

osad organiczny składający się z obumarłej roślinności bagiennej, który tworzy się w procesie biochemicznym, w warunkach dużej wilgotności i przy słabym dostępie tlenu.

Wyróżnia się torf:

wysoki (powstaje na wododziałach w bezodpływowych kotlinach, gdzie w gromadzącej się z opadów atmosferycznych wodzie występuje mała zawartość soli mineralnych; porastają go rośliny o małych wymaganiach pokarmowych, np. mchy torfowe, żurawina błotna, borówka bagienna, wrzos zwyczajny, modrzewnica zwyczajna i inne);
niski;
łąkowy (powstaje w dolinach rzek, w głębokich kotlinach, na miejscach dawnych jezior, na terenach zabagnionych, gdzie żyzne wody przepływowe zasilają go w sole mineralne, na torfach niskich rosną rośliny bagienne o dużych wymaganiach pokarmowych, np. trzciny, szuwary, skrzypy, turzyce, pałka wodna, brzoza, olcha, wierzba itp.);
pośredni (powstaje w miejscach zabagnionych, gdzie woda pochodzi z opadów atmosferycznych i wód powierzchniowych

Torf reguluje zasoby wody w przyrodzie i gromadzi biogeny, zapobiegając ich spływowi do rzek i jezior. Jest wykorzystywany rolniczo (nawóz) i przemysłowo (opał, w lecznictwie – borowina).

Indeks nazw

Szukaj lub wybierz według alfabetu