Stosunkowo duży gryzoń, dł. ciała 30-40 cm, ogona 7-11,5 cm i ciężarze 0,9-1,3 kg.
- Występowanie
- Tryb życia
-
- Odżywianie
- Rozmnażanie i rozwój
- Systematyka
- Galeria zdjęć
Trawiaste prerie wschodniej Montany, północno - zachodniej Dakoty i na południe aż po Teksas i Nowy Meksyk.
Gatunek dzienny, żyjący w bardzo ciekawych rodzinnych społecznościach, liczących do kilku tysięcy osobników na powierzchni 40 ha i tworzących tzw. miasta. Każde takie miasto jest podzielone na dzielnice (każda zajmuje obszar około 10 arów), których granice wyznaczają naturalne przeszkody. Największa opisana
kolonia zajmowała obszar 384 na 160 km i liczyła 400 milionów osobników! Poszczególne dzielnice składają się z kilku klanów, z których każdy jest tworzony przez dominującego samca, od 1 do 4 samic i ich młode z ostatnich dwóch lat. Wewnątrz każdego klanu obowiązuje ścisła hierarchia. Wzajemne porozumiewanie się odbywa się przede wszystkim za pomocą sygnałów dźwiękowych, przed niebezpieczeństwem zwierzęta ostrzegają się także merdaniem
ogonka. Osobliwym zachowaniem jest grupowe wyskakiwanie w górę z wyprężonymi przednimi łapami. Przy spotkaniu osobniki skręcają głowy na bok i dotykają się siekaczami; w ten sposób wzajemnie się rozpoznają. Kopią nory, z wylotem na szczycie usypanego
pagórka, co chroni je przed zalaniem. Są ogromną plagą okolic stepowych, ponieważ stanowią zagrożenie dla bydła, które często łamią nogi wpadając do nor gęsto pokrywających teren. Lejkowate wejście do nory ma szerokość około 15 cm, pilnują go obserwatorzy, wnikliwie przyglądając się okolicy. Często w norkach pieska preriowego żyją grzechotniki i sowy stepowe, które nie są jednak nieszkodliwymi współmieszkańcami, lecz po prostu gryzoń ten stanowi ich ulubiony pokarm. Nie przesypiają zimy, w czasie letnich upałów i w czasie niekorzystnej pogody zapadają w częściowy letarg. Nie robią zapasów, zużywają zapasy podskórnego tłuszczu.
Żywią się wyłącznie pokarmem roślinnym.
Samica daje jeden
miot w roku.
Źródło: Corel Stock Photo