Chondrostethus woodfordii (Chondrostethus woodfordii)

Z początku wygląda na zwykłego patyczaka… lecz kiedy poznamy go lepiej, zaczyna odkrywać przed nami swoje sekrety. Ten pochodzący z odległych wysp owad, wykazuje ogromną różnorodność wewnątrz jednego gatunku, niespotykaną wcześniej wśród straszyków na taką skalę. Kandydat na ulubieńca genetyków? Kto wie…

Wygląd

Osiągają długość 10 cm w przypadku samic, oraz 8 cm – w przypadku samców.
Samice mogą przybierać różne barwy: ciemnozielona, jasnozielona, brązowa czy też niemalże biała. Ponadto, każda z form może (ale nie musi) posiadać białe i ciemne plamy na odwłoku. Na dodatek  każda z nich może jeszcze posiadać wyrostki. Z pewnością, najmniej zróżnicowane są formy jasnobrązowe – rzadko kiedy ich ciało jest jakoś urozmaicone pod względem barwy czy kształtu. Lecz one również należą do jednego, tego samego gatunku.
Póki co, nie stwierdzono co jest przyczyną tak dużej zmienności. Nie są to, jak niektórzy twierdzą, czynniki zewnętrzne, takie jak barwa otoczenia, ilość światła czy też wilgotność. Grupa 20 owadów w warunkach hodowlanych, trzymana w jednym terrarium – a i tak każdy owad był skrajnie inny.
Najbardziej atrakcyjna jest forma ciemnozielona. Oczy są barwy żółtej, wyłupiaste. Ciało jest podłużne, odnóża dość delikatne. U samicy na tułowiu, pomiędzy pierwszą a drugą parą odnóży znajdują się (raczej nieregularnie rozmieszczone) kolce. Znaleźć je można również na odwłoku, tu jednak wykazują już pewne uporządkowanie – występują parami, po 2 na segment. Mogą być białe lub zielone.
Ogólna barwa jest mieszaniną zielonych plam, na odwłoku – również czarnych.
Zupełnie inaczej za to wyglądają samce. Ich ciało jest niezwykle delikatne, w kolorze brązowym, odnóża zaś są bordowo-czerwone. Na próżno tu doszukiwać się wyrostków, a różnorodności tym bardziej.
Niedawno sprowadzono inną populację tego gatunku; początkowo zakwalifikowaną również jako Ch. woodfoordi, później jednak, ze względu na różnicę pomiędzy jajami oraz wielkości i barwie samców, zdecydowano podzielić gatunek na : Ch. w. „red legs” i Ch. w. „green legs” (tutaj samce są zielone). Ze względu na możliwość krzyżowania, nie zaleca się trzymania ich razem.

Występowanie

Pochodzą z Wysp Salomona na Pacyfiku. Czas spędzają na roślinie pokarmowej. Jest aktywny nocą, gdy większość drapieżników śpi. W ciągu dnia siedzi zaś w bezruchu (stan katalepsji).

Pokarm

Jest roślinożercą. Pokarmem podstawowym są paprocieNieoficjalnie, jest też możliwość karmienia ich liśćmi malin; póki co nie są znane skutki uboczne (o ile są) stosowania takiego zastępczego pokarmu.
Z pokarmem w terrarium nie przejawiają zapędów kanibalistycznych. Trudno jednak przewidzieć skutki pod jego nieobecność.

Rozród

Rozwój z przeobrażeniem niezupełnym, larwy przypominają owady dorosłe. Tuż po wykluciu są jasnobrązowe i delikatne – dmuchnięciem możemy mikrusa „powalić”, nie wspominając o skutkach potencjalnego kichnięcia. Czułki są długie, z białymi końcówkami.
Już na drugi dzień, małe patyczaki zaczynają jeść. Z czasem ich barwa zmienia się na bardziej zieloną, a wraz z kolejnymi linieniami u pań pojawiają się wyrostki za głową – jest to póki jedyna cecha rozróżniająca samca od samicy.
Po kilku miesiącach owad jest już dorosły i gotowy do rozrodu. Samcom zajmuje to mniej czasu, gdyż nie przechodzą jednego linienia. Uniemożliwia to krzyżowanie się blisko spokrewnionych osobników. Ot, bardzo prosty a skuteczny trik matki natury.
Jaja są owalne, ciemnobrązowe. Miejsce składania nie jest wybierane – samica rozrzuca je wokół siebie, więc większość ląduje pod rośliną. Składane są regularnie, około 1-2 na dzień. Później, rodzice potomstwem nie przejmują się, ani odrobinę.
Jaja inkubują się w dość wilgotnym środowisku. Po około 4 miesiącach kluje się następne pokolenie i cykl się zamyka.
Długość życia dorosłych owadów to około pół roku; samce żyją nieco krócej od samic.

Hodowla

Jest to gatunek polecany dla początkujących, jako jeden z najprostszych.
Potrzebne nam będzie dość wysokie terrarium (minimum 30 cm); pozostałe wymiary są mniej istotne, może być 20/20 cm. W środku umieszczamy pojemnik z wodą, do którego wstawiamy liście paproci. Wilgotność utrzymujemy na średnio-wysokim poziomie przy dobrej wentylacji.