Gęś białoczelna (Anser albifrons)

Jest to gęś mniejsza od gęgawy. Lata od niej szybciej i odzywa się głosem wyższym, powtarzając szybko 2-3 sylaby brzmiące jak „klik -klang” lub „ku -liu”.

Wygląd

Obie płci są ubarwione jednakowo – brunatnoszaro z czarnobrunatnymi pręgami na brzuchu. Na czole i dookoła nasady dzioba mają biały pasek, nogi pomarańczowe, dziób u odmiany Anser albifrons flavirostris – pomarańczowożółty, u Anser albifrons albifrons – różowy. Osobniki młodociane nie mają paska wokół dzioba, a pręgi na brzuchu są słabo zaznaczone.

Biotop

Gęś białoczelna zamieszkuje bagniste tereny tundry. Poza okresem lęgowym przebywa na bezpiecznych, płytkich wodach, wybrzeżach morskich lub łąkach i polach uprawnych w pobliżu wód.

Występowanie

Obszar jej występowania obejmuje arktyczne regiony Dalekiej Północy, od europejskiej części Rosji do Syberii oraz arktyczną strefę Ameryki Północnej i Grenlandię. Zimuje w zachodniej Europie, południowej i wschodniej Azji, na wybrzeżach Ameryki Północnej. W Polsce pojawia się na przelotach – licznie na północy, nielicznie na południu. Nieregularnie pozostaje na zimę.

Lęgi

Gęś białoczelna gnieździ się w pobliżu wód, często w koloniach. Gniazdo buduje zwykle między roślinnością trawiastą, nierównościami terenu itp. jest ono wyłożone suchą roślinnością i puchem. W zniesieniu jest 4-6 białych jaj o odcieniu żółtawym lub szarawym. Wysiaduje tylko samica, samiec w tym czasie czuwa w pobliżu, a po wylęgu opiekuje się młodymi. Wyprowadza 1 lęg w roku.

Pokarm

Gęś ta żywi się zielonymi częściami roślin, żeruje na lądzie.