Kruszczyca złotawka (Cetonia aurata)

Świeci słońce. Na krzewie mnóstwo białych kwiatów, a wśród nich – zielony chrząszcz. Zielony? Krok w bok, i sprawia wrażenie fioletowego. Kolejny krok – brązowy. W końcu kruszczyca złotawka wysuwa swe skrzydła i znika nam z oczu.

Wygląd

Jak na polskie chrząszcze, jest dość duża – osiąga od 18 do 20 mm długości. Całe ciało jest metaliczne, w świetle mieni się wszystkimi możliwymi kolorami: od zielonego z niebieskim poblaskiem, poprzez fiolet i purpurę a na brązie kończąc. Spód w barwach miedzi. Pokrywy skrzydeł upstrzone białymi liniami i plamkami. Do lotu używana jest tylko druga para skrzydeł (błoniaste) którą wysuwają przez szeroką szczelinę między odwłokiem a pokrywami.
Samców możemy rozpoznać dzięki charakterystycznej bruździe na spodniej części odwłoka, której samice nie mają.
Larwy (nazywane pędrakami) osiągają maksymalnie 35 mm długości.

Występowanie

Cetonia aurata jest najczęściej spotykaną kruszczycą w Europie; występuje również w Azji Mniejszej, a nawet na Kaukazie. W Polsce początkowo występowała bardzo licznie, lecz teraz bardziej lokalnie, prawdopodobnie ze względu na niszczenie jej środowiska naturalnego.
Owady dorosłe możemy spotkać od początku maja do końca lipca, czasami sierpnia; oczywiście im wyższa temperatura tym szybciej się pojawiają. Latają tylko gdy jest słonecznie i ciepło (heliofile), w przeciwnym razie czekają zagrzebane w ziemi.

Pokarm

W naturze dorosłe owady odżywiają się pyłkiem i nektarem roślin, głównie baldaszkowatych. Często można je spotkać również na krzewach czarnego bzu.
W hodowli zaś zadowalają się soczystymi owocami, takimi jak brzoskwinie, śliwki, nie pogardzą też kwiatami.
Larwy są dość żarłoczne; żyją w podłożu odżywiając się mocno zbutwiałym drewnem i liśćmi. Wraz z innymi organizmami sprzyjają tworzeniu kompostu.

Rozród

Jak wszystkie chrząszcze, u Kruszczycy złotawki występuje przeobrażenie zupełne. Cały cykl życiowy mieści się w 2 latach.
Jaja składane są w próchnie drzew liściastych – przede wszystkim dębów, brzóz, buków, którym pędraki będą się później odżywiać. Larwy rosną szybko, do końca jesieni zdążą dwa razy wylinieć.
Pod koniec stadium larwalnego, budują tzw. kokolit – kokon z otaczającego je materiału (głównie odchodów), w których następnie przetrwają całą, mroźną zimę.
Na wiosnę, gdy temperatura się podniesie, dorosłe owady kopulują. Składają jaja, a później giną – pozostawiając po sobie kolejne kilkadziesiąt sztuk żarłocznego potomstwa.

Hodowla

Dość prosty w hodowli owad. Dla 4 dorosłych par wystarczy terrarium o wymiarach 30x20x25cm. By stworzyć optymalne warunki dla larw, należy wsypać około 15 cm podłoża (wymieszane z torfem liście dębowe lub bukowe). Bardzo dobre wyniki daje dodanie do takiej mieszanki naturalnego nawozu (lub chociażby odchodów patyczaków) – pędraki mogą być wtedy nawet dwukrotnie większe.
By zadowolić zaś dorosłe kruszczyce, wystarczy umieścić w pojemniku hodowlanym kilka gałęzi lub konarów.
Utrzymujemy temperaturę w przedziale 20-25°C, wilgotność ok. 70% (czyli codziennie jedno spryskanie wodą). Terrarium dodatkowo dogrzewamy małą lampką, zachowując tryb 12/12h.