Kukabura chichotliwa (Dacelo novaeguineae)

Ten niepozorny, choć spory ptak o bardzo dużej głowie wygląda zupełnie niegroźnie. Jedynie duży dziób może wskazywać na jego odważną naturę. Zaskarbił sobie uznanie ludzi swą bezwzględnością w polowaniu na jadowite węże i szkodniki upraw.

Wygląd

Ubarwienie jest jasne, jedynie skrzydła i ogon mają ciemną, kontrastową barwę. Brunatno-szare pokrywy skrzydeł zdobią niebieskawe akcenty. Ogon również brązowy, ale o nieco żywszych odcieniach – pomarańczowych prążkach przeplatających się na ciemnym tle. Końcówki sterówek są białe. Na głowie, od dzioba daleko poza oko sięga pas ciemnobrunatnych piórek okalających duże oko o ciemnej tęczówce. Charakterystyczną cechą tego zimorodka jest dziób, którego górna część ubarwiona jest ciemno, a dolna ma bladożółty kolor.

Występowanie

Wyłącznie w Australii i na Tasmanii. Zamieszkuje głównie wschodnią i południowo-wschodnią część kontynentu australijskiego.

Środowisko życia

Wyjątkowo, jak na zimorodki (przynajmniej takie, jakie znamy w naszym klimacie), kukabury upodobały sobie środowisko lądowe na teren swych polowań. Na swą zdobycz czatują cierpliwie na gałęzi drzewa. Dlatego preferują zadrzewione tereny. Często przebywają blisko osiedli ludzkich. Kukabury pozostają w pobliżu innych przedstawicieli swego gatunku – zwykle blisko z nimi spokrewnionych. W razie potrzeby mogą wszystkie razem stanąć w obronie zamieszkiwanego terytorium.

Lęgi

Kukabury odbywają lęgi wspólnie. Osobniki, które nie zakładają gniazd samodzielnie (zwykle bardzo młode) pomagają wychowywać innym potomstwo. Samica składa najwyżej 3 jaja. Zwykle pisklę, które wylęgnie się jako ostatnie, pada ofiarą starszego rodzeństwa. Rodzice opiekują się nimi razem. Młode pozostają blisko rodziców jeszcze przez jakiś czas po osiągnięciu samodzielności.

Pokarm

Kukabury mimo swego sympatycznego wyglądu są zaciętymi drapieżnikami. Łowią kręgowce, nawet drobne ssaki. Często ich ofiarą padają i mniejsze owady.