Pełzacz ogrodowy (Certhia brachydactyla)

Ptak rozmiarów kowalika (Sitta europaea). W naszym kraju jest bardzo licznym osiadłym gatunkiem lęgowym. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).

Tęczówka oczna ciemna. Nad okiem delikatna jasna brew. Dziób długi, lekko zakrzywiony w dół. Głowa duża. Sylwetka krępa. Wierzch ciała brązowy, w jasny wzór (dobrze kamuflujący się na korze). Spód biały. Boki ciała z brązowym nalotem. Skrzydła w białe, beżowe oraz czarne pasy. Na końcach skrzydeł wyraźny białe plamki. Sterówki sztywne (służące jako podpora). Dymorfizm płciowy oraz wiekowy niezaznaczony. Gatunek bardzo podobny do pełzacza leśnego (Certhia familiaris). Pełzacza ogrodowego rozróżnić można po krótszym tylnym pazurze oraz dłuższym dziobie. Są to jednak cechy trudne do uchwycenia w terenie.

Pełzacze ogrodowe spotykane są w południowej, zachodniej i centralnej Europie, w Turcji, na Kaukazie oraz w Maroku i Algierii. Nie odlatują na zimę, zwykle koczują w pobliżu miejsc gniazdowania.

Są związane z drzewami – zamieszkują głównie lasy liściaste i mieszane, luźne zadrzewienia, parki, ogrody, cmentarze.

Gniazdo za odstającą korą, w pęknięciach drzew bądź pomiędzy gałęziami. Gnieździ się także w szczelinach budynków. Gniazdo zbudowane jest z korzonków, mchów oraz traw, wyścielone jest piórami puchowymi oraz korą. Przystępuje do jednego lub dwóch lęgów w roku. Samica składa od 5 do 7 białych, rdzawo nakrapianych jaj. Czas wysiadywania wynosi około dwóch tygodni. Młode opuszczają gniazdo po 17 dniach, i jeszcze przez jakiś czas są dokarmiane przez oboje rodziców.

Żywi się bezkręgowcami (owadami, ich larwami oraz pajęczakami). Pożywienia wyszukuje w korze drzew.