Żuk wiosenny (Trypocopris vernalis)

Wygląd

Żuk wiosenny to owad o krępej sylwetce ciała. Jego długość waha się od 12 do 20 mm. Na środku jego ciemnej głowy znajduje się niewielki guzek. Czarny tułów tego żuka ma kształt wypukły i mieni się pod słońce w połyskujących, zielono-fioletowych barwach. Pokrywy jego skrzydeł są gładkie, co czyni go wyjątkowym na tle innych żuków występujących w Polsce – ich pokrywy mają bowiem żeberkowaną powierzchnię. Larwa żuka wiosennego ma kremowy kolor, przy czym jej głowa jest ciemna.

Występowanie

Żuk wiosenny występuje w niemal całej Europie, poza Skandynawią. Spotkać go można również na Bliskim Wschodzie. W Polsce jest to owad występujący powszechnie na terenie całego kraju. Jego obecność związana jest z obecnością zwierzyny leśnej i gospodarskiej – jego siedliska znajdują się zatem zarówno w lasach, jak i na łąkach.

Pokarm

Pożywienie dla dorosłego żuka wiosennego stanowią odchody zwierząt, ale także soki roślinne wyciekające np. z pnia pozostałego po ściętym drzewie. Larwy żywią się tylko odchodami zwierząt.

Rozród

Okres aktywności żuka wiosennego trwa od maja do września. Późnym latem i wczesną jesienią, owad ten rozpoczyna budowę podziemnych korytarzy, do których znosi resztki odchodów innych zwierząt. W takim systemie tuneli znajduje się kilka komór lęgowych, w każdej pojedynczo składane są jaja, a larwy z nich wylęgają się na wiosnę. Ich rozwój trwa od 2 do 3 lat. Po tym czasie, z nadejściem lata, na powierzchnię ziemi wydostają się osobniki dorosłe.