infrastruktura techniczna

Infrastruktura techniczna — jest to całość sieci przewodzących, urządzeń i obiektów przynależnych danemu terenowi (w znaczeniu jednostki przestrzenno-gospodarczej, na przykład miasta lub samego tylko osiedla mieszkaniowego), dostarczających:

• prąd,
• wodę,
• ciepło,
• gaz,
• usługi telekomunikacyjne

oraz umożliwiających utylizację odpadów.

Infrastruktura techniczna każdej jednostki przestrzenno-gospodarczej powstaje, by umożliwić jej prawidłowe i sprawne funkcjonowanie. W jej skład wchodzą wszystkie elementy pozwalające zaopatrzyć jednostkę w ciepło, gaz, wodę i prąd, a także w usługi telekomunikacyjne (dostęp do połączeń telefonicznych, radia, telewizji, internetu) oraz umożliwiające odprowadzanie ścieków i utylizację śmieci. Wszystkie te składowe są powiązane układem wzajemnych zależności i mają na siebie nieustanny wpływ.

Sprawnie działająca i rozbudowana infrastruktura techniczna pozwala na zrównoważony rozwój społeczno-gospodarczy danego obszaru. Sprawia też, że wzrasta jego atrakcyjność i potencjał inwestycyjny. Niedociągnięcia oraz braki w infrastrukturze technicznej powodują, że ludność zamieszkująca daną jednostkę terytorialną migruje w poszukiwaniu lepszych, bardziej satysfakcjonujących warunków życia.

Infrastruktura to, innymi słowy, sieć zasobów materialnych i instytucjonalnych danego obszaru, zbudowana z myślą o rozwoju społeczno-gospodarczym. Infrastruktura techniczna, jak każdy inny typ infrastruktury, posiada pewne niezmienne cechy. Najważniejszą z nich jest ich użyteczność, która nabiera charakteru wręcz służebnego wobec społeczeństwa. Ponadto infrastruktura jest komplementarna (poszczególne elementy układu uzupełniają się, a nie zastępują), a jej urządzenia są niepodzielne. Niepodzielność urządzeń oznacza, że jako zespół muszą one powstać jednocześnie – budowy infrastruktury nie można więc prowadzić etapowo. Co za tym idzie, infrastruktura jest również kapitałochłonna. Niepodzielność urządzeń wymaga posiadania potężnego zaplecza finansowego, tak aby wszystkie mogły powstać na jednym etapie realizacji.

Koszty poniesione w związku z budową infrastruktury zwracają się po długim czasie od inwestycji. Skutkiem niepodzielności urządzeń jest również skokowe wzrastanie kosztów utrzymania i rozwijania infrastruktury. Infrastruktura, poza tym, może być wykorzystywana wyłącznie na miejscu powstania – z przyczyn logicznych nie da się jej przenieść. Wreszcie, działanie infrastruktury jest obliczone na długie lata. Nie jest ona tworem krótkotrwałym.

Zasadniczo na rozwój ośrodków miejskich wpływa niezmącony dostęp do zasobów wodnych. Dostawy ciepła i elektryczności również warunkują odpowiedni standard życia w danym mieście. Z kolei dostęp do usług telekomunikacyjnych, radia, telewizji i internetu jest obecnie jeszcze jednym niezbędnym czynnikiem umożliwiającym sprawne funkcjonowanie mieszkańców na co dzień. Niezwykle istotne są także elementy tworzące sprzyjające warunki do poruszania się po mieście –

• drogi,
• chodniki,
• przystanki autobusowe,
• parkingi,
• ulice,
• oświetlenie ulic,
• mosty,
• ścieżki rowerowe

– choć one już składają się na całokształt infrastruktury transportowej. Zasoby infrastruktury technicznej, w potocznym języku często określane są jako media.

Obok infrastruktury technicznej, na infrastrukturę w ogólnym rozumieniu składa się także infrastruktura społeczna i transportowa.

Budynki użyteczności publicznej i elementy mające wpływ na rozwój społeczno-kulturalny zaliczamy do infrastruktury społecznej. Natomiast do infrastruktury technicznej –  budynki i konstrukcje umożliwiające dostarczenie prądu, gazu i wody, tj. elektrociepłownie, ciepłownie, gazociągi i wodociągi. Infrastruktura transportowa obejmuje zaś komunikację publiczną, parkingi, przystanki autobusowe, chodniki i drogi. Niekiedy osobno mówi się również o infrastrukturze turystycznej, drogowej (jako o elemencie infrastruktury transportopwej) czy ekonomicznej.