Jak słyszał Archaeopteryx

Zespół naukowców odkrył, że na podstawie długości i budowy ucha wewnętrznego ptaków i gadów można przewidzieć zdolność słyszenia tych zwierząt.  Początkowo naukowcy badali długość przewodu ślimakowego (cześć ucha wewnętrznego) u współczesnych zwierząt takich jak: sowa płomykówka, emu, aligator oraz żółw zielony. Okazało się że im dłuższy przewód ślimakowy tym lepsze zdolności wokalne i słuch.  Stąd też ta cześć ucha wewnętrznego jest lepiej rozwinięta u ptaków niż u gadów. Z uwagi na ważną rolę słuchu w komunikacji werbalnej, odkryto podobną zależność między długością przewodów słuchowych a wyborem siedliska i trybem życia zwierząt. I tak zwierzęta żyjące w grupach gdzie sygnały wokalne są ważne maja generalnie lepszy słuch niż te bytujące samotnie.

Jak powiedział doktor Paul Barrett – paleontolog z Natural History Museum – znając te zależności mogliśmy „zbadać” słuch wymarłych ptaków i gadów.  Dzięki temu wiemy, że Archaeopteryx miał tak czuły słuch, jak żyjący współcześnie emu.  A wszystko dzięki nowoczesnym technikom tomografii komputerowej, pozwalających z dużą dozą prawdopodobieństwa zrekonstruować wewnętrzne organy zwierząt, nawet jeżeli dysponujemy tylko np. niekompletną czaszką.

Archaeopteryx żył 150 milionów lat temu a znany jest z nielicznych skamieniałości.  Uważany jest za ogniowo łączące gady i ptaki, w swojej budowie posiadał cechy obu tych gromad. I tak podobnie jak ptaki posiadał pióra, jednak  w odróżnieniu od nich, dysponował również uzębieniem.  Co prawda Archaeopteryxy nie mogły jeszcze latać aktywnie, jednak wykorzystywały lot ślizgowy do przemieszczania się między  drzewami.