Ptasi śpiew a nauka mowy

Amadyna zebrowata nazywana zeberką (Taeniopygia guttata) to mały ptak zamieszkujący Australię, chętnie hodowany w klatkach na całym świecie. Naukowcy pod kierunkiem profesora Richarda Hahnlosera z Uniwersytetu w Zurichu postanowili przyjrzeć się jak śpiewają te ptaki. W tym celu badali aktywność neuronów w mózgu zeberek, którym odtwarzano ich własny śpiew. Niektóre obszary mózgu były aktywne cały czas, podczas gdy inne uaktywniały się tylko wtedy, gdy ptak usłyszał błędne frazy pieśni lub gdy została ona przerwana w niewłaściwym momencie.

Według naukowców świadczy to o tym, że ptaki porównują swój własny śpiew ze wzorcem, utrwalonym jeszcze w okresie dzieciństwa.  Dzięki temu błędne frazy są szybko wychwytywane. Dalsze badania neuronów analizujących błędy, pozwolą stwierdzić jak ptaki uczą się śpiewu.

Badania ptasiego śpiewu są o tyle ważne, że pozwolą rzucić nowe światło na to, w jaki sposób ludzie uczą się mówić. Naukowcy przypuszczają, że podobnie jak ptaki, ludzie także początkowo uczą się skomplikowanych wzorców wokalnych. Następnie naśladują zasłyszane dźwięki a błędy są wychwytywane dzięki porównaniu z utrwalonym wzorcem.  Nadal jednak wiemy bardzo mało o mechanizmach komórkowych odpowiadających za to zjawisko. Badania są o tyle skomplikowane, że nasi najbliżsi krewni – małpy człekokształtne nie rozwinęły zdolności mowy.