Pies dingo nie tak dziki
Pomimo tego, że psy dingo zdziczały tysiące lat temu, nadal mają co najmniej jedna cechę świadczącą o ich dawnym udomowieniu: umiejętność odczytywania ludzkich gestów. O tym ile w dingo jest psa domowego mówi artykuł opublikowany w „Animal Cognition”.
Przodkowie psów dingo dotarli do Australii ponad 3,500 lat temu, wraz z jedną z późniejszych fal osadników z Azji Południowo-Wschodniej. Pierwotnie były to psy towarzyszące ludziom, jednak w Australii wtórnie zdziczały tysiące lat temu. Żyją w grupach, polują, unikają kontaktu z człowiekiem i nie szczekają a ruja występuje raz w roku – słowem wykazują wszystkie cechy charakterystyczne dla wilków. A jednak do dziś psy dingo zachowały co najmniej jedną cechę wiążąca je z psem domowym, której nie posiada ich dziki przodek: wilk.
Zarówno psy domowe jak i psy dingo potrafią odczytywać ludzkie gesty. Kilkumiesięcznym szczeniakom obu gatunków wystarczy wskazać jakiś przedmiot, by spontanicznie zaczęły go badać. Co więcej, wystarczy nawet tylko przyglądać się danemu przedmiotowi by psy były nim zainteresowane. Wilki nie wykazują podobnego zachowania, a umiejętność tą mogą nabyć jedynie po wielomiesięcznym treningu. Udowodniły to niedawne badania przeprowadzone przez australijskich naukowców.
![Irbis, zwany też panterą śnieżną i śnieżnym leopardem (Panthera uncia) By Irbis1983 (Own work) [Public domain], via Wikimedia Commons](https://www.ekologia.pl/wp-content/uploads/2023/03/irbis-sniezny-leopard_800x571.jpg)
