Długość ciała wynosi 8 -10 cm, długość ogona 3 -4,5 cm, masa ciała waha się w granicach 15 -40 g (niekiedy do 50 g). Ciało polnika jest krępe, walcowate, o stosunkowo krótkim ogonie. Uszy dobrze widoczne. Miękka i krótka sierść na grzbiecie ma barwę szarą lub żółtawoszarą, na stronie brzusznej srebrzystoszarą lub żółtawopopielatą. Młode zwierzęta są ciemniejsze od dorosłych.
Areał występowania nornika zwyczajnego obejmuje prawie całą Europę bez Wysp Brytyjskich, Skandynawii i Włoch oraz zachodnią, środkową i północną Azję. W Polsce jest bardzo pospolity i liczny w całym kraju. Jest zwierzęciem nizinnym, w górach występuje rzadko.
Tryb życia
Ulubionym środowiskiem życia tego gryzonia są pola uprawne i suche łąki. Można go też spotkać w ogrodach, zapuszczonych sadach i na brzegach lasów. Wyraźnie preferuje tereny suche. Żyje w koloniach mieszkających w rozbudowanych systemach nor, które są płytkie i posiadają wiele otworów wejściowych. W norach na głębokości od 5 do 40 cm znajdują się gniazda zbudowane z traw. Spotyka się gniazda naziemne umieszczone pod stogami lub pokrywą śniegu. Nornik zwyczajny jest aktywny przez całą dobę, ale szczególnie przed zachodem i wschodem słońca. Nie zapada w sen zimowy.
Odżywianie
Nornik zwyczajny odżywia się zielonymi częściami traw i ziół, ziarnami, podziemnymi częściami roślin i bezkręgowcami. Jego ulubionym pokarmem są rośliny motylkowe. Na zimę gromadzi zapasy w ślepych odcinkach korytarzy. Składają się one z bulw, kłączy, korzeni i nasion i mogą osiągać wagę 3 kg.
Rozmnażanie i rozwój
Gryzoń ten odznacza się wysoką rozrodczością. Rozmnaża się od marca do listopada, a osobniki żyjące np. w stogu siana przystępują do rozrodu także w zimie. W ciągu roku samica wydaje na świat od 3 do 10 miotów. Ciąża trwa 19 -21 dni. W miocie jest 2 -12 młodych, które otwierają oczy po ok. 10 dniach. Mlekiem matki żywią się przez 2 tygodnie. Większość dojrzewa płciowo po 8 -9 tygodniach. Nornik zwyczajny może żyć ok. 1,5 roku.
