Osa dachowa ma żółto-czarne ubarwienie ciała, które dodatkowo pokryte jest długimi, niezbyt gęstymi włoskami. Na jej głowie znajdują się czarne czułki. Odnóża osy dachowej są żółte. Wśród osobników tego gatunku występuje zróżnicowanie w wyglądzie i rozmiarach ciała, które zależy od płci i funkcji, jaką dany osobnik pełni w gnieździe. Stąd, długość ciała matki (królowej) jedynej samicy, która bierze czynny udział w rozrodzie, wynosi od 16 do 20 mm, zaś długość ciała robotnicy – od 11 do 16 mm. Truteń, czyli samiec osy dachowej, ma mniej więcej 16-18 mm długości.

1. Występowanie
2. Pokarm
3. Rozród
4. Systematyka
5. Galeria zdjęć

Występowanie

Osa dachowa występuje w Europie i Azji, poza północnymi obszarami tych kontynentów. Poza tym, spotkać ją można również w północnej Afryce. W Polsce owad ten występuje powszechnie. Zamieszkuje lasy liściaste i mieszane, jak również tereny otwarte. Gniazda, w których żyje cała kolonia os (nawet do 3 tys. osobników), umieszczane są zwykle w ziemi, w dziuplach lub w szczelinach murów.

Pokarm

Osa dachowa może odżywiać się owocami, sokiem z drzew, a także pyłkiem oraz nektarem wielu kwiatów. Jest równocześnie owadem drapieżnym, który poluje i odżywia się innymi owadami, na przykład mrówkami.

Rozród

Okres aktywności osy dachowej trwa mniej więcej od maja do września. Wiosną królowa składa do specjalnych komór w gnieździe jaja w liczbie ok. 30 tysięcy, . Podobnie, jak u pszczół, z jaj niezapłodnionych rozwijają się samce, a z zapłodnionych – samice. Pojedyncza kolonia osy dachowej zakłada w naszym klimacie gniazdo tylko na jeden sezon, nie gromadzi bowiem ona przed zimą na tyle dużych zapasów pokarmowych, by przetrwać mogła cała kolonia. W związku z tym, przed zimą następuje zapłodnienie królowej i tylko ona przeżywa zimę, by wiosną złożyć w nowym gnieździe jaja i dać początek nowej kolonii.