Ślimak winniczek zamieszkuje Europę centralną, zachodnią i południową. Na północy zasięgu występuje w południowej Skandynawii, na zachodzie granica zasięgu biegnie m.in. przez Białoruś i Ukrainę, na południu spotykany jest w północnej Grecji, we Włoszech i wschodniej Hiszpanii. Ślimak ten zamieszkuje także południowo-wschodnią Anglię.

1. Budowa
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa

Dwie pary czułków z oczami na szczycie dłuższych. Ciało żółto szarawe. Muszla jest stożkowato kulista, barwy od białawej do ciemnobrązowej. Posiada od 5 do 6 skrętów. Większość osobników jest prawoskrętna. Otwór muszli duży. Warga u dojrzałych osobników jest jasna i gruba. Pierścienie wzrostowe są szorstkie. Na muszli mogą być widoczne brązowe paski. Muszla z czasem staje się jaśniejsza.

Biologia

Ślimak winniczek zamieszkuje różnorodne dostępne siedliska. Warunkiem występowania ślimaka winniczka jest wysoka wilgotność i słabe nasłonecznienie. Preferuje głównie  gleby wapienne. Spotykany jest w zaroślach, parkach, winnicach i ogrodach do wysokości około 1830 m n.p.m. Aktywny głównie w nocy oraz w pochmurny bądź deszczowy dzień. Hibernacja trwa od października do marca. Zimuje w ściółce, pod kamieniami. Przed hibernacją muszla zasklepiana jest wieczkiem (epifragmą), które po wybudzeniu ze snu zimowego odpada. Występuje u niego hermafrodytyzm. Zapłodnienie jest krzyżowe. Kopulacja odbywa się na wiosnę. Do rozrodu przystępuje od maja do lipca. Może złożyć od 40 do 60 jaj. Składa jaja do zagłębienia w ziemi, następnie je zasypuje. Jaja są białe i mierzą 5,5-6,5 mm. Wylęg następuje po 3-5 tygodniach od złożenia, w zależności od wilgotności. Dojrzałość płciową osiąga między drugim a czwartym rokiem życia. W naturze żyje 5-8 lat, choć maksymalnie może dożyć do 30. Według IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). W naszym kraju gatunek objęty ochroną częściową.