Brodziec samotny (Tringa ochropus)

Brodziec samotny, jak wskazuje jego nazwa, poza sezonem lęgowym prowadzi samotniczy tryb życia. W czasie przelotów trzyma się z daleka od stad innych siewkowców, często można go spotkać nad niewielkimi bajorkami, nawet usytuowanymi w gąszczu drzew lub krzewów. Również jego sposób gniazdowania jest zupełnie odmienny, bo związany z drzewami.

Wygląd

Upierzenie godowe jest na grzbiecie ciemnobrunatne z z białymi kropeczkami. Od tego tła odbijają białe piersi i brzuch oraz kuper wraz z nasadą ogona, który dalej jest stosunkowo szeroko paskowany. Skrzydła w locie ciemne z wierzchu i czarniawe od spodu. Pierś podłużnie prążkowana. Dziób czarny, nogi oliwkowozielone. W szacie spoczynkowej nie ma plamkowania na grzbiecie. Osobniki młodociane są podobne do dorosłych, ale ich plamki mają kolor rdzawy.

Biotop

Zamieszkuje torfowiska, podmokle łąki, śródleśne bagna i mokradła, brzegi leśnych jezior. Poza sezonem lęgowym można go spotkać nad wodami wszelkich typów.

Występowanie

Zasięg występowania obejmuje Eurazję od Skandynawii i Środkowej Europy do Pacyfiku. Na południu areału jest to gatunek osiadły, pozostałe populacje wędrują na zimowiska do basenu Morza Śródziemnego, Afryki i zachodniej Europy. W Polsce gniazduje we wszystkich regionach niżowej części kraju, zwykle nielicznie, a na zachodzie – bardzo nielicznie.

Lęgi

Brodziec samotny nie buduje gniazd, jaja składa w opuszczonych gniazdach drozdów, wron, sójek, gołębi lub wiewiórek. W zniesieniu są 3-4 zielonawoszare jaja w gęste plamki. Oboje rodzice wysiadują je przez 3 tygodnie. Młode pozostają pod ich opieką 25-28 dni. W roku ma miejsce 1 lęg – w końcu kwietnia lub w maju.

Pokarm

Pożywienie tego brodźca stanowią owady i ich larwy oraz drobne mięczaki i skorupiaki zbierane w płytkiej wodzie lub wygrzebywane z mułu i błota.