Kardynał szkarłatny (Cardinalis cardinalis)

Malutki czerwony ptaszek z zadziornym czubkiem na głowie to nie tylko postać z bajki. Jego pierwowzór zamieszkuje Amerykę Północną. Jest to niewielki ptak z rodziny trznadli. Choć wielu z jego kuzynów zdobią barwne pióra, kardynał szkarłatny jest jednym z najładniejszych gatunków. Zwłaszcza upierzenie samca przyciąga uwagę. Jest intensywniejsze, niż ubarwienie samiczki.

Wygląd

Upierzenie jednolicie czerwone, natężenie czerwieni różni się w zależności od płci i od części ciała. Samce posiadają bardziej jaskrawe upierzenie, niż samice. U obu płci pióra na grzbiecie są ciemniejsze. Na brzuchu i szyi wyraźnie czerwone. Czoło i gardło jednolicie czarne. Ciemne piórka okalają dziób, a także oczy. Na głowie pióra formują charakterystyczny czubek. Dziób czerwonawej barwy, krótki i gruby. Tęczówki bardzo ciemne.

Występowanie

Pospolite w Ameryce Północnej. Występują we wschodniej i centralnej części kontynentu od Kanady, aż po południowe stany U.S.A. Spotykane także na wyspach – zamieszkują m.in. Hawaje.

Środowisko życia

Lasy oraz zadrzewione w różnym stopniu tereny. Bardzo chętnie zamieszkuje również w bliskim sąsiedztwie człowieka, w miastach i okolicach pól uprawnych.

Lęgi

Kardynał szkarłatny zakłada gniazdo blisko powierzchni ziemi, ukryte wśród zarośli. Samica składa niewiele, bo około czterech, jaj. Ptaki te łączą się zwykle w pary na całe życie (tworzą związki monogamiczne). Razem opiekują się swoim potomstwem. Te niewielkie ptaki bardzo szybko rosną i dojrzewają. Parze kardynałów szkarłatnych udaje się zwykle wychować więcej, niż jeden lęg w roku.

Pokarm

Ptaki te są wszystkożerne. Przeszukują zarośla w poszukiwaniu owoców, nasion i owadów. Często odwiedzają karmniki, do których ponoć wyjątkowo łatwo je zwabić słonecznikiem, ponieważ mają doń niezwykłą słabość.