Kondor królewski (Sarcoramphus papa)

Kondor królewski wśród ciemno ubarwionych kondorów uchodzi za nadzwyczaj barwnego ptaka. Łatwo odróżnić go od jego krewniaków o ponurym, czarnym upierzeniu. Choć jest ostatnim żyjącym przedstawicielem swego rodzaju, to dzięki pewnej pomocy człowieka nie zagraża mu dziś wyginięcie.

Wygląd

Upierzenie jest w dużej części białej barwy. Ogon oraz krańce skrzydeł są szaroczarne i kontrastują z jasnym tułowiem. Szare pióra okalają także szerokim pasem szyję. Na głowie i szyi nie ma piór, skóra jest  czerwona. Na policzkach i wokół dzioba zdobią ją kolorowe przebarwienia – białe, fioletowe i pomarańczowe. Charakterystyczną cechą kondora królewskiego jest skórna narośl na dziobie. Dziób jest czerwonawy. Tęczówki są bardzo jasne.

Występowanie

Kondor królewski zamieszkuje Amerykę Środkową  oraz północną i środkową część Ameryki Południowej. Ze względu na preferencje środowiskowe ten duży ptak zamieszkuje tylko kontynentalną część Ameryki Środkowej.

Środowisko życia

Większą część obszaru w obrębie zasięgu występowania tego gatunku porastają lasy tropikalne. Stanowią one schronienie dla niezliczonej ilości ssaków, a także ptaków. Kondory królewskie oczyszczają dno lasu z padliny, zwykle średnich i dużych ssaków.

Lęgi

Kondory królewskie tworzą monogamiczne związki ( pozostają wierne jednemu partnerowi przez całe życie). Samica składa zawsze tylko jedno jajo. Rodzice wysiadują je na zmianę. Nie budują gniazda, wyszukują odpowiedniego miejsca gdzie można bezpiecznie złożyć jajo. Zwykle wybierają szczeliny lub zagłębienia w skale i  wyścielają je niedbale patykami i piórami. Oboje rodziców opiekuje się pisklęciem.

Pokarm

Ptaki te są padlinożercami. Zdobyczy poszukują polegając na swym doskonałym wzroku. Ciekawym zwyczajem kondorów królewskich jest wypatrywanie przedstawicieli innych gatunków padlinożernych ptaków i podążanie za nimi.