Modraszek orion (Scolitantides orion)

Występowanie

Modraszek orion występuje w strefie klimatu umiarkowanego (na cieplejszych obszarach) i śródziemnomorskiego od zachodniej Europy po wschodnie krańce Azji. W Polsce obecnie spotykany jest jedynie w dolinie Wisły od Kazimierza Dolnego po Puławy. Dawniej gatunek ten występował miejscami w Sudetach i w Pieninach.

Budowa

Modraszek orion należy do rodziny modraszkowate (Lycaenidae). Posiada charakterystyczny rysunek na skrzydłach, łatwo przez to rozróżnić go od innych gatunków. Wierzch skrzydeł jest ciemnoniebieski (u samców) lub ciemno szarawo brązowy (u samic). Spód skrzydeł jest białawy, w czarne plamki. Na spodniej stronie skrzydła występuje pomarańczowy pasek. Brzeg skrzydeł jest w czarno białe ,półksiężycowate plamy. Samce są mniejsze od samic. Gąsienice są żółtozielone. Poczwarki są krępe, brunatnożółte.

Biologia

Modraszek orion jest gatunkiem sucho i ciepłolubnym. Występuje na murawach kserotermicznych, murawach naskalnych, stromych zboczach, na piargach i w kamieniołomach. Prowadzi dzienny tryb życia. Gąsienice żerują na rozchodnikach (zwłaszcza na rozchodniku wielkim). W ciągu roku występuje jedno – dwa pokolenia. Dorosłe latają od kwietnia do czerwca oraz od lipca do sierpnia. Rozwój przebiega z przeobrażeniem zupełnym. Samica składa białe, spłaszczone jaja pojedynczo u podstawy liści. Gąsienice wabią mrówki (m.in. z rodzaju Camponotus) które transportują je do swojego gniazd. Mrówki zapewniają gąsienicom ochronę, te w zamian oferują im pokarm z wydzielin gruczołowych. Zimuje jako poczwarki u podstaw rośliny żywicielskiej lub pod kamieniami. Dorosłe spijają nektar z kwiatów. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). W Polsce jest pod ochroną. W Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt figuruje jako gatunek zagrożony wymarciem (kategoria EN). Przyczyną spadku jej liczebności jest utrata siedlisk.