Sercówka jadalna (Cerastoderma edule)

Sercówka jadalna osiąga największe zagęszczenie w pobliżu Wysp Brytyjskich i w Morzu Północnym. Poza tym obszarem są znacznie rzadziej spotykane. Zasięg tego gatunku obejmuje strefę przybrzeżną Atlantyku od Morza Białego na północy po brzegi Senegalu na południu oraz Bałtyk.

Morski małż niewielkich rozmiarów. Ciało składa się z tułowia i nogi, okryte jest dwuklapową muszlą. Połówki są jednakowo wykształcone, nieznacznie asymetryczne i sercowate. Muszla jest kulista, z promieniście rozchodzącymi się od 22 do 28 prostymi żeberkami. Jej barwa jest zmienna, od białej po żółtą do brązowej. Na jej nieregularnej powierzchni występuje wiele wyraźnych koncentrycznych linii wzrostu. Wnętrze muszli jest białe i gładkie. Zamek posiada 2 główne ząbki. Stopa żółta lub biała. Posiada dwa syfony (wpustowy i wypustowy).

Sercówka jadalna przebywa zagrzebana w piasku, mule lub drobnym żwirze w strefie przybrzeżnej wód morskich do kilku metrów głębokości. Często do życia wybiera miejsca osłonięte np.: zatoki, ujścia rzek i laguny. Zwykle przebywa w wodzie słonej lecz znosi miejsca o słabym zasoleniu. Porusza się skokami. Występuje w dużych skupiskach. Do rozrodu przystępuje między marcem a sierpniem. Organizm rozdzielnopłciowy. Rozmnaża się poprzez wypuszczenie jaj i nasienia do wody. Zapłodnienie jest zewnętrzne. Planktoniczne larwy (nazywane żeglarkiem lub weligerem) unoszą się w toni wodnej. Po upływie 3 do 6 tygodni larwy osiadają na dno. Dojrzałość płciową osiąga w pierwszym bądź w drugim roku życia. Może żyć do ponad 10 lat, choć zwykle krócej, od 2 do 4 lat. Pożywienie czerpie poprzez filtrowanie wody, uzyskując z niej plankton oraz inne substancje organiczne. Jest popularnym gatunkiem jadalnym, co w konsekwencji może prowadzić do jego nadmiernej eksploatacji.