Sowa jarzębata (Surnia ulula)

Na pierwszy rzut oka łatwo wziąć ją za jednego z typowych dziennych drapieżników – np. jastrzębia. Inaczej niż większość sów poluje w dzień, jest bardzo szybka i zwrotna, jej strategia polowania różni się od strategii jej cichych nocnych krewniaczek.

Wygląd

Upierzenie sowy jarzębatej jest brunatno–kremowe. Pióra nie są jednolitej barwy, ale zdobią je wyraźne „cętki” –białe na ciemnych piórach grzbietu i skrzydeł, oraz brunatne –na jasnej piersi i brzuchu. Ciemne akcenty na spodzie ciała układają się w charakterystyczne, wyraźne prążki. Pióra wokół oczu i dzioba są jaśniejsze niż reszta upierzenia na głowie. Okala je kontrastowy ciemny pas. Ciemne pióra okalają także wąskim pasem oczy i okolicę dzioba. Tęczówki są żółte. Dziób jest jasnej barwy. Charakterystyczna dla sowy jarzębatej jest jej sylwetka, zarówno w locie jak i w spoczynku – z dość długim ogonem.

Występowanie

Zasięg występowania tego gatunku obejmuje lasy na północy Eurazji oraz Ameryki Północnej.  Północną granicą ich zasięgu jest granica występowania lasów. W Europie ptaki te spotkać można w Skandynawii. Niezwykle rzadko zalatują on do Polski.

Środowisko życia

Ptaki te zamieszkują lasy. Wybierają miejsca porośnięte niezbyt gęsto drzewami – lasy porastające podmokłe obszary, skraje lasów, tereny w sąsiedztwie człowieka (eksploatującego lasy) etc.

Lęgi

Sowy jarzębate gnieżdżą się w dziuplach lub zajmują opuszczone gniazda innych gatunków ptaków. Samica składa mniej więcej pięć jaj (choć ich liczba może się znacznie wahać).  Sama je wysiaduje.

Pokarm

Poluje w dzień inaczej niż większość sów. Jej ofiarą padają mniejsze ptaki oraz drobne ssaki.