Szablodziób (Recurvirostra avosetta)

Najbardziej charakterystyczna cecha szablodzioba – zdecydowanie wygięty ku górze dziób – jest przykładem dobrego przystosowania do sposobu żerowania. Dzięki niemu, nie schylając się mocno, ptak może przeczesywać płytką wodę.

Wygląd

Upierzenie szablodzioba jest kontrastowe – biało-czarne. Czarny jest wierzch głowy, kark, końce skrzydeł oraz pasy na grzbiecie i skrzydłach. Reszta ciała jest biała. Długie nogi mają kolor szaroniebieski i w czasie lotu wystają daleko poza ogon. Dziób jest długi, czarny, zagięty ku górze i bardzo cienki na końcu. Osobniki młodociane są ubarwione podobnie, ale czarne pióra mają odcień brunatny.

Biotop

Szablodziób zamieszkuje piaszczyste brzegi płytkich i zasolonych zbiorników śródlądowych, wybrzeża mórz i zatok.

Występowanie

Areał lęgowy jest porozrywany i obejmuje zachodnią, południową i wschodnią Europę, północną Afrykę oraz północną i środkową Azję. Populacje południowe są osiadłe, północne odlatują na atlantyckie wybrzeża Europy, do południowej Azji oraz Afryki. Do Polski kiedyś jedynie zalatywał, obecnie wiadomo o kilku przypadkach lęgów.

Lęgi

Gniazdo znajduje się zwykle w odkrytym miejscu, w dołku w ziemi, w miejscach wilgotnych jest obficie wysłane roślinnością, w suchych – niekiedy bez wyściółki. Zniesienie składa się z 2-7 wydłużonych jaj o zmiennym ubarwieniu (brązowo-oliwkowe, brązowo-żółte, beżowe) w ciemne plamki. Wysiadują oboje rodzice przez 24-25 dni i razem wodzą pisklęta przez ok. 6 tygodni. W roku ma miejsce 1 lęg.

Pokarm

Szablodzioby odżywiają się owadami, mięczakami, skorupiakami, pierścienicami i narybkiem. Żerują brodząc po płytkiej wodzie, którą energicznie przeczesują dziobami. Na suchym gruncie łowią pojedyncze owady.