Gęśnica wiosenna (Calocybe gambosa)

Wstęp

Gęśnica wiosenna jest grzybem jadalnym. W Polsce jest gatunkiem pospolitym.

Sezon

Gęśnica wiosenna występuje od kwietnia do czerwca. Czasami również w lipcu i późną jesienią.

Występowanie

Gęśnica wiosenna rośnie przeważnie poza lasem, głównie na łąkach i pastwiskach, w ogrodach, na  wyżynach i terenach podgórskich, na niżu, na obrzeżach lasów, w ogrodach i zaroślach. Czasami tworzy czarcie kręgi. Grzyby te często są ukryte w kępach wysokich traw.

Wygląd

Kapelusz gęśnicy wiosennej osiąga średnicę od 6 do 12 cm. U młodych okazów kształtem przypomina dzwonek lub stożek, u starszych jest łukowaty, by na końcu stać się płaskim i rozpostartym. Brzeg kapelusza jest podwinięty i najczęściej pofalowany. Powierzchnia jest gładka i matowa. Ma barwę białawą, ale może również być jasno-ochrowo-żółtawy, brązowawy, płowy lub szarobrązowy.

Blaszki gęśnicy wiosennej są wąskie i gęste. U młodych okazów są białawe lub kremowe, u starszych ochrowożółte.

Trzon gęśnicy wiosennej osiąga wysokość 4-9 cm i grubość 1,5-4 cm. Ma barwę białawą lub ochrowożółtą. U młodych okazów jest beczułkowaty, u starszych walcowaty.

Miąższ jest gruby i białawy. Ma smak i zapach przypominający mąkę. Nie zmienia barwy po przekrojeniu.
Zarodniki eliptyczne, gładkie, bezbarwne. Wysyp zarodników biały.

Niedoświadczeni grzybiarze mogą pomylić majówkę wiosenną z trującą wieruszką zatokową.

Właściwości

Gęśnica wiosenna jest grzybem jadalnym, który przez jednych uważany jest za bardzo smaczny grzyb, przez innych natomiast za wyjątkowo niedobry.

Zastosowanie

Grzyb ten można wykorzystać w kuchni na wiele różnych sposobów  – do smażenia, duszenia, marynowania, gotowania. Gęśnica wiosenna nie nadaje się do suszenia.