Boczniak białożółty (Pleurotus dryinus (Pers.) P. Kumm.)

Wstęp

Boczniak białożółty to grzyb jadalny, który posiada bardzo łykowaty miąższ, z tego względu nie jest zbierany zbyt często.

Sezon

Boczniak białożółty rośnie od lipca do października.

Występowanie

Boczniak białożółty jest bardzo popularny – spotkać go można w różnych miejscach, przede wszystkim w różnego typu lasach, parkach i ogrodach. Najczęściej rośnie na drzewach – na ogół na uszkodzonych. Buki i dęby to drzewa, na których grzyb ten rośnie szczególnie chętnie.

Wygląd

Kapelusz u młodych okazów boczniaka białożółtego jest wypukły, wraz z czasem staje się płaski. Przybiera barwę od białej do jasnoszarej, czasami mogą wystąpić odcienie żółtego. Kapelusz ma filcowato-włóknistą powierzchnię lub taką, która przypomina łuski, wraz z czasem staje się jednak gładki. Na jego krańcach można zobaczyć zwisające szczątki błony – tyczy się to w szczególności młodych okazów.

Blaszki nie są gęste, zbiegają na trzon. Mają odcień białawy – na początku, który zmienia się w odcień żółtawy wraz z wiekiem.

Trzon ma barwę białawą, natomiast u podstawy jest żółty. Jego powierzchnia jest taka sama jak w przypadku kapelusza: filcowato-łuseczkowata. U młodych okazów znaleźć można resztki osłony. Trzon może sięgać od 25 do 90 mm i mieć grubość od 10 do 35 mm.

Miąższ ma barwę białawą, wraz z czasem staje się żółtawy. Żółty odcień miąższu można zaobserwować również u grzybów uszkodzonych. Jest twardy i łykowaty, ładnie pachnie i jest łagodny w smaku.

Zarodniki o kształcie elipsoidalnym, bezbarwne. Wysyp zarodników biały.

Właściwości

Źródła nie podają żadnych właściwości boczniaka białożółtego, ponieważ ze względu na łykowaty miąższ grzyba nie jest on raczej zbierany i jadany.

Zastosowanie

Boczniak białożółty nie jest wykorzystywany w kuchni.