Łycznik późny (Panellus serotinus (Pers.) Kühner)

Wstęp

Łycznik późny jest grzybem niejadalnym, choć w niektórych krajach, na przykład w Chinach czy Rosji jest określany jako grzyb jadalny.

Sezon

Występuje od września do grudnia, niestraszne mu przymrozki.

Występowanie

Nie jest to grzyb pospolity w Polsce. Znaleźć go można na martwych i żywych pniach oraz gałęziach – najczęściej na drzewach liściastych, rzadziej na iglakach.

Wygląd

Kapelusz osiąga średnicę od 4 do 11 cm. Na początku ma kształt półkolisty, później przybiera formę muszelkowatą. Przyrasta do podłoża króciutkim trzonem lub bokiem. Jest gruby i mięsisty, przy trzonie jest owłosiony, na pozostałej powierzchni jest nagi. Podczas suchej pogody w konsystencji przypomina żelatynę, podczas wilgotnej pogody staje się lepki. Młode okazy mają ciemnozieloną lub zielonobrązową barwę, natomiast starsze przybierają kolor ochrowobrązowy, żółtawoochrowy lub brązowy.

Trzon osiąga wysokość od 0,8 do 1,4 cm i grubość od 1 do 2 cm. Ma stożkowaty kształt i łuseczki na powierzchni. Jest osadzony bocznie, choć czasami nie występuje wcale. Kolor jasnożółty, który wraz z wiekiem zmienia się na ochrowy, brązowy.

Blaszki są gęste i zbiegające. Na początku mają barwę jasną, kremową, później stają się żółtawe, bladoochrowe, wraz z wiekiem brązowieją. Zwężają się ku trzonowi i są przyrośnięte.

Miąższ ma gąbczastą strukturę i jest miękki. Kolor białawy lub żółtawy. W smaku łagodny, trochę gorzki, natomiast zapach jest słabo wyczuwalny.

Zarodniki cylindryczne, gładkie, bezbarwne. Wysyp zarodników białawy.

Właściwości

Choć jest spożywany w niektórych krajach, to w Polsce uznawany jest za grzyb nie nadający się do jedzenia. Według najnowszych badań grzyb ten może mieć działanie rakotwórcze.

Zastosowanie

Niektórzy grzybiarze wykorzystują kulinarnie galaretowatą warstwę, która znajduje się pod skórką kapelusza, i która uznawana jest za najbardziej atrakcyjną część grzyba.