Aksamitkówka złota (Phaeolepiota aurea)

Aksamitkówka złota to piękny, ale grzyb niejadalny z rodziny pieczarkowatych Agaricaceae. W Europie Środkowej i Zachodniej, od UK i Holandii po Węgry i Polskę jest nader rzadka, toteż zasługuje na ochronę.

Aksamitówka złota zawiązuje owoce od końca lata aż do przedzimia (sierpień–listopad).

Aksamitkówka złota to grzyb szeroko rozpowszechniony na całej półkuli północnej, choć w wielu krajach nader rzadki. W Europie rośnie od Białorusi po Portugalię. W Azji od zach. Syberii po Chiny oraz Gruzję. W Ameryce Północnej trzyma się wybrzeży Pacyfiku, od Alaski do płn. Kalifornii. Opinie uczonych mikologów odnośnie ulubionych ekosystemów aksamitkówki złotej mocno się różnią. Obserwowano ją pojedynczo lub w małych grupach w lasach liściastych oraz mieszanych, a nawet na siedliskach antropogenicznych: parkach, cmentarzach, łąkach kośnych, pastwiskach, ugorach, poboczach dróg, rowach, przypłociach i przychaciach z kępami pokrzyw. Najwidoczniej lubi bardzo żyzne gleby.

Aksamitkówka złota to grzyb niejadalny. W starych pracach grzyboznawczych uznawano niekiedy aksamitkówkę złotą za grzyb jadalny (przy czym opinie o jej walorach kulinarnych były mocno rozbieżne: od delikatesu po grzyb niesmaczny), potem jednak okazała się lekko trująca.

Aksamitkówka złota współcześnie nie posiada żadnych zastosowań i z racji rzadkości nie powinna mieć.