Rycerzyk czerwonozłoty (Tricholomopsis rutilans)

Wstęp

Rycerzyk czerwonozłoty, ze względu na swój nieprzyjemny smak, uważany jest za grzyba niejadalnego, choć niektórzy go spożywają. Nie jest grzybem trującym, ale spożywany w większych ilościach może być szkodliwy. W Polsce jest pospolity.

Sezon

Występuje od lipca do listopada.

Występowanie

Grzyb ten rośnie na drewnie różnych gatunków drzew – zarówno na drzewach liściastych, jak i iglastych. Można go spotkać w formie pojedynczej, w kępach lub w gromadach. Jego występowanie obejmuje Amerykę Północną i Środkową, Azję, Australię i Europę.

Wygląd

Kapelusz rycerzyka czerwonozłotego ma średnicę 3-15 cm. Na początku jest dzwonkowaty, później staje się spłaszczony i czasami ma niski garbek na środku. Skórka kapelusza jest pokryta drobnymi łuskami, które mają barwę od czerwonej do purpurowoczerwonej. Barwa kapelusza jest zależna od wieku grzyba – u młodych okazów jest purpurowofioletowa, natomiast u starszych żółta.

Blaszki są szerokie, gęste, mają barwę złotożółtą. U młodych okazów są jaśniejsze, wraz z wiekiem zaczynają ciemnieć. Przy trzonie są wykrojone i zbiegające wąskim ząbkiem.

Trzon osiąga wysokość od 5 do 12 cm i grubość 1-1,5 cm. Ma cylindryczny kształt. Ma barwę złotożółtą, w niektórych miejscach jest pokryty czerwonym zamszem.

Miąższ jest koloru jasnożółtego. Ma lekki zapach żywicy. Smak lekko mdły.

Zarodniki jajowato-eliptyczne, gładkie, bezbarwne. Wysyp zarodników biały.

Właściwości

Rycerzyk czerwonozłoty jest grzybem jadalnym, choć przez niektórych zaliczany jest do grzybów niejadalnych ze względu na mało przyjemny smak. Inni uważają jednak, że grzyb ten z powodzeniem można stosować w niewielkiej ilości jako dodatek do mieszanych potraw lub jako domieszka do innych grzybów. Poleca się stosować tylko młode okazy, starsze bowiem mają ziemisty zapach, a po ugotowaniu tracą dobry smak.

Zastosowanie

Jako domieszka do innych grzybów. Nie należy nigdy stosować go w zbyt dużej ilości, ponieważ może spowodować zaburzenia jelitowe.