Jak wygląda szop pracz?

Charakterystyczna maska wokół dużych oczu i ciemne pręgi na puszystym ogonie to cechy wyglądu tego zwierzęcia, jakie z pewnością przychodzą Ci na myśl. Czy jednak wiedziałeś o tym, że wyróżnia się aż 22 podgatunki szopa pracza? Dowiedz się, jak one wyglądają i czy rzeczywiście przypominają zwierzaki z bajek! Odkryj te i inne ciekawostki na temat sympatycznych ssaków, które przy bliższym poznaniu okazują się groźnymi drapieżnikami i przedstawicielami inwazyjnego gatunku.

Jak wygląda szop pracz w swoim naturalnym środowisku – w Ameryce Północnej i Środkowej?

W naturalnym miejscu ich występowania te zwierzęta różnią się od siebie budową i masą ciała nie tylko w zależności od płci i wieku − ale i ze względu na to, jakie tereny zajmują. Jak wcześniej wspomniano, wyróżnia się aż 22 podgatunki szopów, z czego niektóre zamieszkują stały ląd, a inne można spotkać tylko na Karaibach i innych wyspach. Osobniki mogą wyglądać różnie, ważyć od 2 do 9 kg, mieć różne kształty czaszki i odcienie sierści, ale łączą je dwie cechy: wysoka, udowodniona badaniami naukowymi inteligencja oraz bardzo sprawne przednie łapy.

Jak wyglądają przedstawiciele najczęściej spotykanych podgatunków szopów?

Czym różnią się od siebie poszczególne z nich? Dobrze nam znany szop pracz występuje w całych Stanach Zjednoczonych i w kilku prowincjach Kanady. Cztery podgatunki tego zwierzęcia wyróżniające się bardzo niską masą (od 1,8 do 2,7 kg) żyją wzdłuż południowego wybrzeża Florydy i na pobliskich wyspach. Z kolei dwa najbardziej rozpowszechnione, występujące na lądzie podgatunki Procyon lotor lotor i lotor hirtus − mają stosunkowo ciemną i długą sierść, przy czym drugi z wymienionych jest o wiele większy niż ten pierwszy.

Odmiana szopa czy przedstawiciel innego gatunku?

Wszystkie podgatunki naturalnie żyją w Ameryce Środkowej i Północnej. Wyglądają bardzo podobnie do siebie, choć ich przedstawiciele mogą różnic się wielkością, proporcjami czy umaszczeniem. Niektóre z 22 odmian puszystego ssaka już wymarły. Trzy do dziś występują na wyspach Ameryki Środkowej oraz na Karaibach i tak różnią się od Procyon lotor, że na początku były nazywane zupełnie inaczej. Chodzi o szopa bahamskiego, odmianę z Gwadelupy oraz podgatunek o nazwie Tres Marias, którego przedstawiciele mają wyjątkowo duże rozmiary i kanciaste czaszki. Wśród zwierząt wyspiarskich faktycznie wyróżnia się Cozumel, który waży zaledwie 3−4 kg i ma wyjątkowe małe uzębienie, przez co − mimo że kiedyś był uznawany za szopa − teraz uważany jest za osobny gatunek.

Jak wyglądają szopy żyjące w Polsce?

Wiesz już, że te zwierzęta mogą osiągać różne rozmiary. Jak wyglądają szopy pracze żyjące w Polsce? Ssaki, które zostały tu sprowadzone w niewielkiej liczbie nie są aż tak zróżnicowane. Zacznijmy od cechy, dzięki której zyskały swoją nazwę. Ich przednie kończyny chwytne mają po pięć palców. To właśnie tymi łapkami zwierzęta mają obmywać pokarm. Co ciekawe, to zachowanie przypominające ręczne pranie, zostało zaobserwowane tylko w niewoli.

Szopy pracze wyróżniają się też ciemnym umaszczeniem wokół oczu, które wygląda jak maska. Poza tym wyróżniają się pasiastym, szaro-czarnym ogonem, który może mieć od 20 do 30 cm. Co ciekawe, osobniki płci żeńskiej mają nieco krótsze ogony oraz mniejsze stopy. Masa przedstawicieli obu płci zmienia się sezonowo i wynosi od 3,5 do 7 kg w wypadku samic i od 4,5 do 9,5 kg, jeśli chodzi o samce. Długość ich ciała wynosi odpowiednio 52–68 cm oraz 53–79 cm. Mają po 40 zębów, a ich trzonowce wyglądają nietypowo dla drapieżników, bo są spłaszczone, a po ich stanie można ocenić wiek konkretnego zwierzęcia.

U szopów praczy zaobserwowano pojedyncze przypadki albinizmu. Najczęściej jednak zwierzęta te mają gęstą, szarą okrywę włosową, a ich puszyste ogony zdobi od 5 do 7 pasków. Ich sierść może jednak mieć różne odcienie: od srebrnego aż do czarnego, a miejscami, naokoło pyska i nad oczami, jest prawie całkiem biała.

Teraz już wiesz, jak wygląda szop pracz. Jeśli zobaczysz go na wolności, nie zakłócaj jego spokoju, a jeżeli wtargnie na Twoją posesję, powiadom lokalną organizację zajmującą się leczeniem dzikich zwierząt. Nie dokarmiaj go i nie próbuj go przygarnąć. Pamiętaj, że jest przedstawicielem gatunku inwazyjnego, a żeby go hodować, potrzebne jest zezwolenie Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska.