Burzyk szary należy do rodziny burzykowate (Procellariidae). Tęczówki oczne ciemnobrązowe. Dziób jest długi, smukły, brązowo szary. Ciało jest wydłużone. Skrzydła są długie, wąskie, spiczaste i lekko wygięte. Ogon jest wąski i krótki. Ubarwienie ciała ciemno brązowo szare. Spód ciała nieco jaśniejszy. Dymorfizm płciowy nie jest zaznaczony. Gatunkiem podobnym jest burzyk cienkodzioby.

1. Występowanie
2. Biotop
3. Lęgi
4. Pokarm
5. Systematyka
6. Galeria zdjęć

Występowanie

Burzyk szary spotykany jest nad otwartymi wodami oceanów niemal na całym świecie. Największe kolonie rozrodcze tego ptaka znajdują się na wyspach w pobliżu Australii, Nowej Zelandii i Ameryki Południowej (w pobliżu Chile i na Falklandach). Do naszego kraju wyjątkowo zalatuje (są to zaledwie pojedyncze stwierdzenia).

Biotop

Burzyk szary większość życia spędza w locie na otwartych przestrzeniach oceanów. Kolonie rozrodcze zakłada na niewielkich, skalistych i kamienistych wyspach i półwyspach. Preferuje miejsca porośnięte niską roślinnością: kępami traw i krzewami. Jest silnym lotnikiem. Jego liczebność spada. Ginie podczas połowów, przez wprowadzone przez człowieka zwierzęta (koty, szczury, psy) oraz przez zubożenie bazy pokarmowej. Jest gatunkiem bliskim zagrożenia (kategoria NT na liście IUCN).

Lęgi

Burzyk szary jest monogamiczny. Do rozrodu przystępuje raz w roku. Rozród ma miejsce od września do października. Gnieździ się w dużych koloniach. Gniazdo wyścielone jest materiałem roślinnym, znajduje się w ziemi, norach lub wśród skał i roślinności. Samica składa jedno białe jajo. Czas wysiadywania (przez oboje rodziców) wynosi około 52-56 dni. Po 97 dniach młode opuszcza gniazdo. Dojrzałość płciową osiąga od piątego do siódmego roku życia.

Pokarm

W diecie burzyka szarego znaleźć można zwierzęta kręgowe (ryby) oraz bezkręgowe (skorupiaki, mięczaki). Żeruje nieraz grupowo. Po pożywienie nurkuje z wysokości 3-5 metrów lub chwyta je z powierzchni.