Tęczówka oczna edredona zwyczajnego jest ciemna. Dziób jest jasny, masywny, wypukły, z jaśniejszym wykrzywionym końcem. Czoło łagodnie łączy się z dziobem. Głowa duża. Szyja krótka. Sterówki czarne. Nogi zielonożółte (samiec) lub szarozielone (samica). Dymorfizmpłciowy dobrze widoczny. Samce w okresie godowym są czarno-biało ubarwione. Policzki, szyja, wierzch białe. Biały pas na środku ciemienia. Kark na bokach jasnozielony. Czoło, ciemię, pasek wzdłuż dzioba, brew, boki, brzuch, ogon czarne. Lotki trzeciorzędowe również czarne. Biała plama udowa. Poza tym okresem szata spoczynkowa samców jest ciemniejsza. Białe jedynie pokrywy skrzydeł oraz lotki trzeciorzędowe. A nad okiem jaśniejszy pas. Samice w skromniejszej szacie. Ubarwienie ciała jest brunatne, boki są prążkowane a wierzch plamkowany. Osobniki młodociane podobne do samic, choć nieco ciemniejsze, wierzch jest jednolity, a boki są rozmyte. Lusterko na skrzydle u osobnika młodego nie ma białego obramowania (jak u samicy). Młode samce z jaśniejszym pasem nad okiem tak jak dorosłe samce w szacie spoczynkowej.
Występowanie
Edredon zwyczajny zamieszkuje wybrzeża morskie, północnych krańców Ameryki Północnej, Grenlandii, Islandii, Spitsbergenu, półwyspu Skandynawskiego, Wysp Brytyjskich, Nowej Ziemi i Morza Beringa.
Biotop
Edredon zwyczajny spotykany jest wzdłuż wybrzeży, na morskich wyspach, rzadziej na wodach słodkich. Zimowiska spędza na niezamarzające zatokach morskich.
Lęgi
Edredon zwyczajny to gatunek monogamiczny. Gnieździ się na ziemi (na widoku), w pobliżu wód. Samica wyściela gniazdo materiałemroślinnym oraz dużą ilością piór. Jeden lęg w roku (od kwietnia do czerwca). Składa od 2 do 8 (średnio 4) jasnych, zielonkawych jaj. Wysiadywanie trwa niecały miesiąc. W tym czasie samica nie schodzi z gniazda. Po wykluciu młode wodzone do wody są przez samice. Po ponad dwóch miesiącach młode się usamodzielniają Dojrzałość płciową osiąga w drugim w przypadku samic, w trzecim (samce) roku życia.