Rak błotny pierwotnie zamieszkiwał prawdopodobnie jedynie wschodnią Europę. Częściowo w wyniku naturalnej ekspansji, a częściowo celowej introdukcji, zaczął się pojawiać coraz dalej na zachód. Obecnie spotykany jest w wodach niemal całej Europy, prócz krańców północnych i południowych.

1. Budowa
2. Biologia
3. Systematyka
4. Galeria zdjęć

Budowa

Ciało raka błotnego składa się z głowotułowia oraz odwłoka i pokryte jest pancerzem. Barwa pancerza różnorodna, od niebieskawej, przez zielonkawą, po brązową. Głowotułów pokryty jest licznymi, wyraźnymi kolcami. Posiada dwie pary czułków. Pierwsza para jest krótka, druga długa. Rostrum (kolec czołowy) jest wygrzbiecony z delikatnym ząbkowaniem. Spód szczypiec jasnokremowy. Telson wachlarzowaty. Występuje pięć par odnóży krocznych. Pierwsza para przekształcona w wąskie, długie szczypce. Dymorfizm płciowy zaznaczony. Samce są większe od samic.

Biologia

Rak błotny występuje w wodach płynących, jak i stojących. Zamieszkuje zarówno rzeki, rowy melioracyjne i strumienie, jak i jeziora i niewielkie oczka wodne. Znosi również niewielkie zasolenie i spotykany jest w zatokach, lagunach, i ujściach rzek. Aktywny za dnia i w nocy. Do rozrodu przystępuje między październikiem a listopadem. Składanie jaj odbywa się miesiąc później. Samica może złożyć 200-300 jaj. Średnica jaj wynosi 1-2 mm. Jaja noszone są przez samice. Wylęg larw następuje od maja do lipca. Dojrzałość płciową osiąga w trzecim roku życia. Wzrost ciała następuje poprzez linienie. Żyje do 20-25 lat. Według IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Wpisany jest także do polskiej czerwonej księgi zwierzat. Jest wszystkożernym skorupiakiem, żywi się pokarmem roślinnym, a także zwierzęcym (larwami, owadów, mięczakami, skorupiakami) w tym padliną.