Bąk (Botaurus stellaris)

Ten duży, ciężki ptak ma zadziwiającą umiejętność stawania się „niewidzialnym” w momencie zagrożenia. Wyciąga wtedy pionowo szyję i dziób, przez co „znika” wśród otaczających go trzcin. Natomiast donośny głos godowy, przypominający odgłos powstający przy dmuchaniu w butelkę, informuje rozległe otoczenie o jego obecności.

Wygląd

Upierzenie bąka jest płowobrązowe, upstrzone ciemnymi i jasnymi plamkami. Wierzch głowy czarny. Młodociane podobne, o bledszych ciemnych plamach i słabiej zaznaczonym „wąsie”. Sylwetka tego ptaka jest dość ciężka, szyja krótka i gruba, głowa płaska. Długość ciała wynosi ok. 76 cm, rozpiętość skrzydeł 115 cm, ciężar 1 -2 kg.

Biotop

Bąk zamieszkuje rozległe obszary trzcin.

Występowanie

Gatunek ten jest głównie palearktyczny, a jego areał jest rozerwany i obejmuje Europę bez północy, środkowy pas Azji do Pacyfiku, południową i północno -zachodnią  Afrykę. W Polsce jest  nieliczny, lęgowy na obszarach nizinnych. Zimuje w południowej części areału lęgowego, południowej Azji, północnej i tropikalnej Afryce oraz na Płw. Arabskim.

Lęgi

Bąk gnieździ się pojedynczo wśród trzcin i szuwarów. Z reguły wyprowadza jeden lęg. Wiele samców jest poligamicznych. Gniazdo zakłada w zwartych trzcinach. Jest ono płaskie, zbudowane warstwowo: podściółka z liści trzcin i tataraku, suche i mokre trzciny ułożone na przemian. Samica składa 3 -6 oliwkowozielonawych jaj, wysiaduje 25 -26 dni. Młode opuszczają gniazdo po 4-5 tygodniach.

Pokarm

Pożywieniem bąków są ryby, żaby i inne drobne zwierzęta wodne, na które poluje głównie nocą.