Biedronka siedmiokropka (Coccinella septempunctata)

Nie sposób pomylić biedronki z jakimkolwiek innym owadem. Ale niewiele osób zdaje sobie sprawę, że mianem „biedronka” możemy określić blisko 4000 gatunków! Każdy z nich przybrany jest w kontrastowe barwy; czarne kropki na czerwonym tle, albo czerwone kropki na czarnym tle, albo białe kropki na tle żółtym.

Biedronka siedmiokropka posiada ciało jest półkoliste. Osiąga od 5 do 8 mm długości, co w rankingu umiejscawia ją pomiędzy biedronkami średnimi i dużymi. Przedplecze jest czarne, ozdobione dwiema białymi plamkami po bokach. Jak nazwa wskazuje, na czerwonych pokrywach ma 7 czarnych kropek: po 3 na każdej z pokryw i jedną na ich łączeniu. Czułki są małe i masywne.

Biedronka siedmiokropka występuje niemalże wszędzie: Europa, Azja, północna Afryka. Zawleczona również do Ameryki Północnej. Nie jest wybredna i zamieszkuje prawie każde środowisko. Warunek jest tylko jeden: muszą tam być mszyce. Tak więc możemy ją znaleźć i w ogrodzie, i w parkach, i w sadach, i na łąkach. Lasów raczej unikają.

Boża krówka jest najpospolitszym europejskim gatunkiem Coccinellidae. Niestety, w ostatnim czasie wypierana jest przez inwazyjną biedronkę-arlekin. Choć problem ten dotyczy głównie Stanów Zjednoczonych, coraz realniejszy staje się także w Europie.

Biedronka siedmiokropka to drapieżnik, ale bardzo pożyteczny. Żywi się mszycami, czerwcami, tarcznikami, wełnowcami. Ze względu na te pierwsze, są bardzo mile widziane w ogrodach czy parkach. Takie menu preferuje zarówno larwa, jak i owad dorosły. Należy jednak wspomnieć, że larwa zjada ich zdecydowanie więcej – dziennie pochłania ilość równą swojej wadze, a w ciągu swojego krótkiego życia, nawet do 600 szkodników!

Dorosłe biedronki siedmiokropki zimują, często gromadnie w ściółce czy wśród opadniętych liści. Nierzadko trafiają też do mieszkań i strychów, wciskając się tam w każdą szparę w poszukiwaniu ciepła. Na wiosnę, dorosłe samice składają małe, okrągłe jaja koloru żółtego. Najczęściej na liściach roślin, na których występują mszyce – by potomstwo miało jedzenie na wyciągnięcie ręki od pierwszych chwil swojego życia. Larwy są niewielkie i dość grube. Po bokach znajdują się pomarańczowe plamki, tak samo w okolicach głowy. Barwa podstawowa jest różna – może być bardzo ciemna, niemalże czarna; jednak gdy zblednie, bardziej przypomina jasny fiolet. Cale ich ciało najeżone jest różnymi kolcopodobnymi wyrostkami. Prowadzą otwarty tryb życia – zamiast ukrywać się w ziemi czy w roślinach i pod korą drzew, jak to czynią larwy innych chrząszczy, te siedzą sobie na liściach i zajadają się mszycami. Gdy dochodzi czas przeobrażania, przyczepiają się do podłoża końcówką odwłoka i tworzą wokół siebie twardy pancerzyk. Również i to stadium jest kontrastowo ubarwione. Wreszcie, z poczwarki wychodzi dorosły owad. Nie przypomina go jednak wyglądem, i nie będzie jeszcze przez 12-16 godzin. Początkowo jest żółtawo-pomarańczowy, jednolity. Typowo ubarwione jest tylko przedplecze. Pół godziny po wyjściu wysuwa swe błoniaste skrzydła spod pokryw i je rozprostowuje. Czarne kropki zaczynają być widoczne dopiero po godzinie.