Błyszczyk (Peprilus triacanthus)

Występowanie

Błyszczyk zamieszkuje północno-zachodni Atlantyk. Spotykany jest u wybrzeży Ameryki Północnej od Florydy po Labrador.

Budowa zewnętrzna

Oczy średniej wielkości. Pysk jest tępy i krótki. Usta dosyć małe, sięgające do granicy oka. Szczęka dolna jest nieco wysunięta przed szczękę górną. Zęby małe, jednorzędowe. Ciało stosunkowo wysokie, owalne, o silnym dwubocznym spłaszczeniu. Ubarwienie ciała srebrzyste, w górnej części nieco ciemniejsze, jasnoniebieskie. Po bokach ciała występują nieregularne, ciemne plamy. Łuski pokrywające ciało są drobne, cykloidalne, występują także na policzkach. Linia boczna jest wysoko położona. Płetwy piersiowe są spiczaste i długie, osadzone wysoko po bokach ciała. Płetwa grzbietowa pojedyncza, bardzo długa. Płetwy brzuszne nie występują. Płetwa odbytowa również bardzo długa, posiada 2-6 promieni twardych oraz 30-50 promieni miękkich. Płetwa ogonowa głęboko wcięta. Gatunek ten pomylić można z błyszczykiem karaibskim (Peprilus alepidatus), różniącym się m.in. sierpowato wydłużonymi płetwami grzbietową i odbytową.

Biologia

Zamieszkuje płytkie wody oceaniczne, toleruje wody słonawe. Występuje na głębokościach od 15 do 420 metrów, zwykle około 50 m głębokości. Preferuje strefę przydenną i wody otwarte. Przemieszcza się w małych ławicach. Młodsze osobniki przebywają pod pływającą roślinnością, a także pod meduzami. Do rozrodu przystępuje od czerwca do sierpnia. Złożona ikra swobodnie unosi się w toni wodnej. Średnica ikry wynosi od 0,7 do 0,8 mm. Przy temperaturze około 18 stopni Celsjusza inkubacja następuje po niecałych dwóch dniach. Larwa po wylęgu mierzy około 2 mm. Dojrzałość płciową osiąga między pierwszym a drugim rokiem życia, przy długości ciała ok. 11 cm. Żywi się głównie bezkręgowcami (skorupiakami, mięczakami, meduzami) oraz małymi rybami.