Jeżowiec skalny (Paracentrotus lividus)

Występowanie
Jeżowiec skalny wstępuje w wodach przybrzeżnych w basenie Morza Śródziemnego, północno-zachodniej Afryce, południowo-zachodniej Europie i Wysp Brytyjskich. Najliczniejszy jest w Morzu Śródziemnym. niektóre jego populacje są bardzo zredukowane w związku z przełowieniem.
Budowa
Jeżowiec skalny zaliczany jest do gromady jeżowce (Echinoidea). Jego ciało jest kuliste, pokryte licznymi, długimi, ostro zakończonymi kolcami. Posiada pięć par otworów nóżkowych. Spodnia część ciała jest nieco spłaszczona. Barwa ciała zmienna, od fioletowej, przez brązową do oliwkowozielonej. Otwór gębowy znajduje się na spodzie ciała. Samce są mniejsze, bardziej kuliste i ciemniejsze od samic.
Biologia
Jeżowiec skalny zamieszkuje słone wody w przybrzeżnej strefie pływów do około 20 m głębokości. Preferuje dno skaliste, unika dna piaszczystego i mulistego. Chętnie przebywa w szczelinach skalnych i zagłębieniach, czasem w nietrwałych, przybrzeżnych zbiornikach skalnych i w zaroślach trawy wodnej. Drąży dołki w podłożu (np. w skałach), w których ukrywa się przed drapieżnikami. Żeruje w głównej mierze w nocy ale w miejscach z większym zagęszczeniem drapieżników może żerować również w dzień. Jest organizmem rozdzielnopłciowym. Może występować u niego również hermafrodytyzm. Do rozrodu przystępuje głównie na wiosnę, jednak termin ten zależny jest głównie od dostępności do pożywienia. Zapłodnienie jest zewnętrzne. Larwy swobodnie unoszą się w toni wodnej. Po niecałym miesiącu dwubocznie symetryczna larwa (zwana echinopleutus) przechodzi skomplikowane przeobrażenie. Żywi się algami oraz trawą morską. Zwierzę jadalne, jego gruczoły rozrodcze uchodzą za przysmak. Nie toleruje niskiego zasolenia. Po obfitych opadach deszczu dochodzi do masowej śmiertelności.