Paw indyjski (Pavo cristatus)

Wstęp

Paw indyjski to ptak bardzo charakterystyczny, rozpoznawany na całym świecie. Hodowany jest głównie ze względu na swoją urodę i piękne ubarwienie. Paw ten, to jeden z najwcześniej udomowionych ptaków ozdobnych, znany już w starożytnym Egipcie.

Wygląd

Nogi długie, mocne, z ostrogami. Ogon krótki. Występuje w kilku odmianach barwnych. Dymorfizm płciowy u tego gatunku jest bardzo wyraźny. U samców głowa, szyja oraz pierś metaliczno niebieskie. Czub wachlarzowaty. Grzbiet metaliczno zielony. Na głowie dwa nagie, białe pasy skóry. Pierwszy znajduję się nad okiem, drugi tuż pod nim, na pasku policzkowym. Skrzydła szarobrązowe. Pokrywy ogonowe – to co najbardziej u niego znane, długie, przekraczające długość ciała. Pawi pióropusz składa się z około 150 piór z charakterystycznymi pawimi oczkami. Samice nie są tak intensywnie ubarwione. Czub brązowy.

Występowanie

Pierwotnie gatunek występujący na obszarze półwyspu Indyjskiego. Obecnie introdukowany w wielu miejscach na świecie.

Biotop

Lasy liściaste, mieszane otwarte tereny, w pobliżu zbiorników wodnych.

Lęgi

Paw indyjski jest poligamiczny. Na jednego samca przeważnie przypadają średnio cztery samice. Widowiskowe toki. Samica buduje gniazdo – dołek w ziemi, w otoczeniu roślinności. Składa od 4 do 6 kremowych jaj (w niewoli do 12). Czas wysiadywania wynosi około miesiąca. Tylko samica zajmuje się potomstwem. Dojrzałość płciową osiągają w drugim-trzecim roku życia.

Pokarm

Paw indyjski to gatunek wszystkożerny. Żywi się pokarmem roślinnym (nasionami, owocami, jak również zielonymi częściami roślin), zwierzęcym, zarówno kręgowcami jak i bezkręgowcami (owadami, pajęczakami, mięczakami, płazami, gadami, drobnymi gryzoniami). Żeruje na ziemi.