Rekin wielkogębowy (Megachasma pelagios)

Występowanie
Rekin wielkogębowy zamieszkuje wszystkie oceany, głównie do zwrotnika raka na północy i do zwrotnika koziorożca na południu. Rzadziej wpływa do strefy podzwrotnikowej i sporadycznie umiarkowanej.
Budowa zewnętrzna
Głowa duża, tępo zakończona. Otwór gębowy końcowy. Pysk krótki i szeroki. Tryskawki małe, umiejscowione za oczami. Zęby stożkowate oraz haczykowate, drobne, liczne. Oczy dosyć małe. Pięć par szczelin skrzelowych. Ciało torpedowate, zwężające się ku końcowi. Barwa grzbietu ciemnoszara, niebieskoczarna lub brązowoczarna. Spód biały. Płetwy piersiowe długie, wąskie, na końcach zaokrąglone. Występują dwie, stosunkowo niskie płetwy grzbietowe, wyraźnie od siebie oddzielone. Pierwsza płetwa grzbietowa jest znacznie większa i zaczyna się w połowie płetw piersiowych. Druga zaczyna za płetwami brzusznymi. Występuje mała, trójkątna płetwa odbytowa. Płetwa ogonowa asymetryczna, jej górny płat jest większy od dolnego. Samice są większe od samców.
Biologia
Rekin wielkogębowy występuje w słonych i ciepłych wodach tropikalnych. Zamieszkuje zarówno płytkie wody przybrzeżne, jak i głębiny otwartego oceanu. Wykazuje dobowe pionowe migracje za pokarmem. Spotykany był na głębokościach kilku metrów, jak i 4500 m. Biologia rekina wielkogębowego jest słabo poznana. Ryba jajożyworodna. Do rozrodu przystępuje na jesień. U młodych przed urodzeniem występuje zjawisko kanibalizmu. Młode po urodzeniu mierzą ok. 177 cm. Samce osiągają dojrzałość płciową przy długości ciała 4 m, samice gdy osiągną 5 m. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). W diecie rekina dominuje plankton, żywi się także drobnymi rybami. Pokarm pobiera pływając z otwartym pyskiem i nabierając do niego wodę, a następnie odfiltrowując z niej żywność.