Rokitniczka (Acrocephalus schoenobaenus)

Jest to mały, trzcinowy ptak, ale nie tak dobrze przystosowany do życia wśród pionowych trzcin jak trzciniak, czy trzcinniczek. Również gniazdo rokitniczki nie ma formy głębokiego koszyczka wiszącego w trzcinach, jak to jest u wymienionych wcześniej gatunków.

Wygląd

Obie płcie ubarwione są jednakowo. Mają brązową głowę z białawymi brwiami i ciemnymi pręgami nad  nimi. Wierzch ciała jest brązowo-oliwkowy, prążkowany, kuper rdzawy, spód ciała białawy z żółtawymi bokami. Młodociane są ogólnie bardziej żółtawe, na piersi mają drobne, ciemne plamki.

Biotop

Zasiedla wilgotne tereny otwarte z wysoką i zwartą roślinnością zielną: trzcinowiska i turzycowiska oraz skraje zarośli wierzbowych.

Występowanie

Areał lęgowy obejmuje Europę bez Hiszpanii, części Grecji i części Skandynawii oraz zachodnią Syberię. Jest to gatunek wędrowny. Zimuje w tropikalnej Afryce. W Polsce występuje w sposób skupiskowy, nielicznie lub średnio licznie we wszystkich regionach niżowych.

Lęgi

Rokitniczka buduje gniazdo w kępie turzyc lub w dolnej partii krzewu obrośniętego zwartą roślinnością zielną. Jako budulca używa liści traw i turzyc, suchych trawek, kłosków trzcin i puchu roślinnego. Wyprowadza 2 lęgi w roku, od połowy maja do czerwca. W zniesieniu jest 4-6 oliwkowych jaj, pokrytych drobnymi i gęstymi brązowymi plamkami. Wysiaduje ok. 2 tygodni, młode pozostają w gnieździe przez podobny czas.

Pokarm

Pożywienie rokitniczki stanowią drobne owady.