Serdusznik (Echinocardium cordatum)

Występowanie

Serdusznik spotykany jest w wodach morskich niemal na całym świecie. Nie występuje jedynie w wodach polarnych. Licznie zamieszkuje strefę przybrzeżną wschodniej Azji (głównie Japonii i Chin), Australii i Nowej Zelandii, basen Morza Śródziemnego oraz wody Wysp Brytyjskich i Norwegii oraz Zatokę Kalifornijską.

Budowa

Serdusznik należy do gromady jeżowce (Echinoidea). Ciało serdusznika jak sama nazwa wskazuje, jest w kształcie serca, z wyraźnym wcięciem na szerszym końcu. Spodnia część ciała jest nieznacznie spłaszczona. Szkielet wewnętrzny zbudowany jest z płytek. Ciało jest gęsto pokryte licznymi wapiennymi kolcami. Latarnia Arystotelesa nie występuje. Otwór odbytowy umiejscowiony jest w tylnej części brzusznej. Kolce są prawie jednakowej wielkości, za wyjątkiem wydłużonych kolców w przedniej części strony aboralnej. Kolce są barwy żółto brązowej, ostro zakończone, rozmieszczone płasko na ciele i skierowane do tyłu, przypominają włosy. Serdusznika można pomylić z innymi gatunkami z rodzaju Echinocardium. Larwa (Echinopluteus) posiada dwuboczną symetrię ciała. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.

Biologia

Serdusznik zwykle zamieszkuje nory wykopane w piaszczystym podłożu płytkich wód przybrzeżnych. Występuje w strefie pływów, na głębokościach do około 200 m. Serdusznik zagrzebuje się za pomocą kolców w miękkim podłożu (piasku, żwirze) do 15-20 centymetrów. Jego położenie można ustalić po stożkowe zagłębieniu w podłożu. Prowadzi nocny tryb życia. Do rozrodu przystępuje w lecie. Jest organizmem rozdzielnopłciowym. Zapłodnienie jest zewnętrzne. Larwy swobodnie unoszą się w toni wodnej. Po około upływie 40 dni larwa przechodzi skomplikowane przeobrażenie w osobnika młodocianego, po czym opada i zagrzebuje się w podłożu. Serdusznik żywi się materią organiczną. Żyje średnio do około 15 lat.